Tímarit lögfræðinga - 01.01.1959, Blaðsíða 47
skráð nein lieildarregla, er jafnan eigi við. Við úrlausn
á þvi má þó styðjast við nokkur almenn leiðbeiningar-
atriði. Þær kröfur verður almennt að gera, að nokkur
fjöldi ríkja liafi fylgt þeirri framkvæmd, sem lialdið er
fram að leitt hafi til mvndunar venjureglu og einnig, að
sú framkvæmd haf'i staðið nokkra liríð.
Mikilvægt er einnig í þessu sambandi, hvort önnur
riki hafa mótmæll þeirri breytni, sem um er að ræða á
þeim forsendum, að liún væri ólögleg, fjöldi þeirra ríkja,
sem mótmælir og einnig það, hvort þau hafa fylgt mót-
mælum sinum nægilega fast eftir.
Um það úrlausnaratriði, hvenær venjuregla liafi skap-
azt á sviði þjóðaréttarins, segir Oppenheim:
„Wherever and as soon as a line of international con-
ducl adopted by States is considered legally obligatory
or legally right, the rule which may be abstracted from
such conduct is a rule of cuslomary International Law."1)
Þeirri spurningu, hvenær unnt sé að segja að hreytni
rikja sé lögmæt orðin, verður að svara með hliðsjón af
þeim leiðbeiningarreglum, sem hér hefur verið ó drepið.
Líta verður jafnan til málavaxtanna í liverju einstöku
tilfelli og kringumstæðna allra.
Alþjóðadómstólinn í Haag vék að því atriði, hvaða
kröfur yrði að gera til þess að sannað væri að venju-
regla liefði myndazt í dómi sínum í Asylum-málinu milli
Colombia og Perú, sem tekið var til dóms 1950. Meiri-
Iduti dómstólsins, 1-1 dómendur gegn 2, komsl að þeirri
niðurstöðu, að ekki væri um að ræða neina suður-ame-
riska þjóðréttarreglu ]æss efnis, að riki þau, sem veittu
flóttamanni hæli, gælu ein tekið endanlega, bindandi
ákvörðun um það, hvort afhrotið og allar kringumstæður
væru þess eðlis, að þau hefðu rétt til þess að vcita flótta-
manninum hælið.
í þeim kafla dómsins, sem um malið á gildi venjunn-
1) Oppenheim-Lauterpacht, bls. 27.
Tímarit lögfrœöinga
41