Tímarit lögfræðinga - 01.01.1967, Qupperneq 45

á undanförnum árum, eins og línuritið ber með sér. Úr
þessu mætti að líkindum nokkuð bæta með meiri tækni
og vélvæðingu i skrifstofubúnaði, samfara bættri starfs-
aðstöðu.
Er því tvímælalaust heppilegra að leggja meiri áherzlu
á góða nýtingu starfskrafta með tiltækum hjálpargögnum
lieldur en fjölga starfsfólki.
Ég hef hér drepið á nokkur atriði, er miklu máli skipta
um greiða og hraða afgreiðslu dómsmála. Sitt hvað fleira
mætli taka fram, er máli getur skipt, en verður ekki gert
að sinni.
En þrátt fyrir ýmsa embættislega ágalla, sem liægt á
að vera að bæta úr, verður þó vandaður málatilbúnaður og
málflutningur af hálfu málflvtjenda höfuðatriðið.
Ég tel, að frumvarp það til laga um meðferð einkamála
í héraði, sem án árangurs hefur verið lagt fyrir Alþingi,
og eigi fengið afgreiðslu þar, sé spor í rétla átt og til bóta,
ef að lögum yrði, enda væri dómstólum landsins fengin
nauðsynleg starfsaðstaða til þess að framfvlgja ákvæðum
þess.
Þá virðist mér í þessu sambandi mjög til athugunar,
hvort ekki sé ástæða til þess að taka skipun dómsmála i
heild hér á landi til endurskoðunar og þá einnig menntun
og þjálfun þeirra manna, sem ætla sér að gera dómara-
störf að ævistarfi. Ég nefni sem dæmi, að eins og skipting
dómsstarfa er nú hér í Reykjavík, er hætt við því, að
ungir menn, sem ráðast til starfa við borgardómara-,
borgarfógeta- eða sakadómaraembættin, sitji þar alla ævi.
Þjálfun þeirra verður því einhæfari en heppilegt er. Ungir
lögfræðingar, sem ganga ætla embættisveginn, t. d. sem
dómarar, þvrftu að eiga þess kost, að flytjast á milli
þessara embætta á tveggja eða þriggja ára fresti, áður en
þeir að lokum hafna í föstu dómarasæti. Væri í sambandi
við athugun þessa atriðis vert að gefa því nánar gætur,
hvort sú embættaskipting, sem komizt hefur á hér i
Reykjavík, sé að öllu leyti heppileg eða æskileg.
Þá væri það og án efa gagnlegt, að dómarar ættu kost
Tímarit lugfræðinga
39