Tímarit lögfræðinga - 01.01.1970, Síða 78

hann fast skipaður embættismaður. 1 frumvarpinu var
einkunnarskilyrði fellt niður og lagt til, að dómurinn réði
sér ritara.
Frumvarp þetta sætti furðu litlum andmælum í jjinginu
og varð að lögum nr. 27, 4/6 1924 án teljandi breytinga.
Ymsir alþingismenn töldu þó réttaröryggi skert, en mátu
sparnaðinn meira. Nokkrir vildu því aðeins fækka dóm-
endum, að „miðdómstig“, þ. e. eins konar endurfæddur
landsyfirdómur væri jafnframt lögfestur. Mörg dómstig
verður þó alltaf að telja vafasaman feng, en auk þess var
þá lítið orðið um sparnaðinn. Einstaka þingmenn vildu
belzt hverfa að skriflegum málflutningi, því að bann væri
bæði öruggari og kostnaðarminni. Enn voru þeir til, er
vildu láta dómendur liafa lagakennslu á hendi eða laga-
kennara vera fasta dómendur. Ritarinn átti formælendur
fáa. Ekki verður annað sagt, en að umræðurnar væru held-
ur lágkúrulegar og karpkenúdar, þótt ýmsir helztu lög-
l'ræðingar landsins ættu hlut að. Umsagnar Hæstaréttar
var leitað og var hún andstæð frumvarpinu um flest, er
máli skipti. Að lokum var frumvarpið samþykkt í efri
deild með 11 atkv. gegn 3 og í neðri deild með 16 atkv.
gegn 12. Þessar tölur gefa þó ekki fullkomlega rétta mynd
af viðhorfi þingmanna, því að ýmsir þeirra greiddu at-
lcvæði gegn frumvarpinu af því að þeir gei*ðu það skil-
yrði fyrir fylgi sínu við dómendafækkun, að „miðdóm-
stig“ yrði lögfest, en því fékksl ekki framgengt.
Þótt andstaðan gegn frumvarpinu á Alþingi væri heldur
lin, var hún allsköruleg á öðrum vettvangi. Eins og fyrr
var getið, ritaði dr. Björn Þórðarson, þá hæstaréttarritari,
grein í II. h. II. árgangs Tímarits lögfræðinga og hagfræð-
inga (bls. 90), þar sem hann andmælti lögunum harðlega
og þá einkum fækkun dómenda. Ritgerð þessi er mjög
fróðleg og rökföst og í raun það eina, sem telja má fræði-
legt framlag í málinu. Þess ber þó að geta, að Jón Ás-
björnsson, hrl., síðar hæstaréttardómari, skrifaði grein, er
birtist í Morgunblaðinu 5. og 6. apríl 1926. Var þar skýrt
76
Tímarit lögfræðinga