Tímarit lögfræðinga - 01.01.1971, Qupperneq 43

um hafi vcrið beitt o. s. frv.). Síðastgreint atriði hefur
þó naumast mikla raunhæfa þýðingu.
8.2. Samkvæmt 15. gr., shr. 19. gr. laga nr. 85/1936
ber að rita efni sáttar í þingbók. Samkvæmt 42. gr. sömu
laga skulu aðilar undirrita sáttina og dómara og þing-
vottum ber siðan að undirrita í einu lagi allt það, sem
bókað liefur verið. ,\icvæði þessi um bókun sáttar, votta
og undirritanir, eru í því skvni sett, að unnt sé að sanna
efni sáttanna og að þær verði skýrar og ótviræðar.
Með rýmkandi lögskýringu og með stoð í réttarvenju
verður einnig að telja það nægjanlegt að gera réttarsáttir
á laust blað, sem siðan er iagt fram sem dómsskjal í
málinu. Sáít, sem þannig er til komin, nær alveg sömu
markmiðum og bókuð sátt og væri þ\d algert forms-
atriði, án raunhæfrar þýðingar, að krefjast skilyrðislaust
bókunar sáttar í þingbók. Á það má benda, að í lögum
sumra ríkja er það lögfest, að lej-filegt sé að gera réttar-
sáttir á slik framlögð réttarskjöl (sbr. t. d. 160. gr. þýzku
réttax-farslaganna) á þeim grundvelli, að tilvikum þess-
um megi alveg jafna sanxan.
8.3. Það er sennilega lágnxai-ksskilyrði fyrir gilcli rétt-
ax-sáttar, að liún sé bókuð (eða lögð fram i máli senx rétt-
ai-skjal) og að bún sé lesin upp eða a. nx. k. sýnd og
staðfest. A liinn bóginn verður ekki talið, að undi:rskriftir
samkvæmt 42. gr. laga nr. 85/1936 séu beint gildisskilyrði
sáttar. En öruggara er saixit að hafa formkröfur i lagi,
því að slík formbrot kunna að valda ógildingu sáttarinnar,
ef deilur vei'ða síðar unx efni sáttar (sbr. e.t. v. Hrd.
1969, bls. 1380). Séu þessi lágmarksskilyrði ekki fyrir
hendi, er réttarsátt ógild. Sama gildir, þótt aðilar hafi
konxið sér saman um að liafna framangi-eindum form-
skilyrðum. Sátt væri engu að síður ógild, þcd að i'éttar-
öryggi krefst þess, að framangreind lágmarksskilyrði séu
fyrir hendi.
8.4. Spurning er, frá hvaða tíma réttai-sáttir taki gildi.
Kemur annars vegar til álita að láta venjulegar samninga-
Tímarit lögfræðinga
37