Tímarit lögfræðinga - 01.01.1971, Blaðsíða 51

sjálfa, þarf fógeti sennilega eklci að prófa, enda eru þau
yfirleitt ekki til fyrirstöðu gildi sáttar, eins og að ofan
er rakið.
10.3. Sátt bindur enda á dómsmál. Um það er að vísu
ekki að finna positivt lagaákvæði, en verður hins vegar
sennilega ráðið af þvi, að sáttin sé aðfararhæf. Ef til vill
styður einnig 3. tl. 1. mgr. 119. gr. laga nr. 85/1936 þessa
niðurstöðu. Eiftir að sátt hefur verið gerð í máli, er þvi
þar með lokið, og verður því hvorki haldið áfram fyrir
héraðsdómi né áfrýjað eftir það, sbr. 12.1. Hafi dómur
þegar gengið, þegar réttarsáttin var gerð, þá getur dómur
haldið gildi sínu, ef sátt og dómur standa ekki í mótsögn
hvort við annað, t. d. getur sáttin verið um það að falla
frá áfrýjun máls. Standi dómur og sátt hins vegar i mót-
sögn hvort við annað, þá verður að telja dóminn fallinn
úr gildi og enn fremur fjárnám, sem kann að hafa verið
gert eftir honum. Sátt má hins vegar breyta með annarri
sátt, t. d. geta komið fram varnir iijá fógeta gagnvart sátt,
og getur það mál þar endað með annarri sátt.
10.4. Réttarsátt er bindandi fvrir aðila samkvæmt
venjulegum reglum samningaréttarins. Hún verður þvi
ekki afturkölluð framar því, sem þær reglur segja til um.
Allt aðrar reglur gilda bins vegar um réttarfarsathafnir
yfirleitt. Afturköllun er þar heimiluð í miklu viðtækara
mæli, a. m. k. þegar um einhliða réttarfarsathafnir er að
ræða. Hversu langt sátt bindur aðila, verður að ráða
eftir efni hennar og túlktin hverju sinni.
10.5. Réttarsáttir liafa ekki formleg réttarálirif eins
og dómar, þ. e. eftir að áfrýjunarfrestir eru liðnir, verður
liéraðsdómi ekki hnekkt. Sá, sem höfða vill mál til ógild-
ingar sáttar, er því ekki við neina málshöfðunarfresti
bundinn, þvert á móti hefur hann viðtæka heimild til
höfðunar sliks máls.
10.6. Sáttir hafa ekki neikvæð efnisleg réttaráhrif
(öðru visi í Noregi og Srfþjóð) og eru að því leyti einnig
frábrugðnar dómum, en líkjast að þessu leyti utanréttar-
Tímarit lögfræðinga
45