Tímarit lögfræðinga - 01.01.1972, Blaðsíða 25

og af' ummerkjum af slysstað mætti sjá, að hemlaför liafi
verið 12 metrar og „skrensför“ 16 metrar. Benti þetta til
þess, að stefndi hafi ekið ógætilega og of hratt miðað við
aðstæður, og hæri hann því fulla fébótaábyrgð á tjóni
stefnanda. Stefndi, M, studdi sýknukröfu sína þeim rökum,
að hann bæri ekki ábyrgð á tjóninu skv. nefndum kafla
Jónsbókar, þar sem hann hafi ekki haft bifreiðina að láni í
skilningi nefnds ákvæðis þjófabólks, heldurhafi hann verið
með hana til þess að reka erindi stefnanda. Þá benti stefndi
á, að hemlar bifreiðarinnar hafi verið lélegir og svo sem
fram liefði komið í málinu, liafi það verið orsök þess,
hvernig fór. Gæti hann því ekki borið fébótaábyrgð á tjóni
þessu samkvæmt hinni almennu skaðabótareglu, enda Iiafi
hann ekki ekið gáleysislega i umrætt sinn miðað við að-
stæður. Loks taldi stcl'ndi, að málskostnaður ætti að falla
niður, þar scm hann hefði upphaflega verið krafinn um
kr. 30.000.00, eu mat hafi síðan lækkað þá fjárhæð gífur-
lega. Með sömu rökum ætti stefnandi sjálfur að bei-a allan
matskostnað.
I forsendum dómsins segir, að stefndi, M, hafi haft bif-
reið stefnanda að láni, cr slysið vildi til. Hafi hann því
borið ábyrgð á liinu léða, skv. 1. mgr. 16. kafla þjófabálks
Jónsbókar og tn-eyti það eigi þeirri niðurstöðu, að M hafi
í framangreindri ferð einnig ætlað að reka crindi stefn-
anda, S, og hins mannsins. Var því stefndi, M, dæmdur til
að greiða bætur, og var mat hinna dómkvöddu manna
lagt til grundvallar og sagt, að þvi hafi ekki verið hnekkt.
Málskostnaður var felldur niður, og var þar tekið tillit
til rökstuðnings stefnda, M.
(Dómur bæjarþings Reykjavíkur 7. marz 1968).
Utstrikanir á víxlum og1 handhöfn víxla.
Otgefandi stefndi samþykkjanda til greiðslu víxilskuld-
ar. Samþykkjandinn krafðist sýknu og studdi þá kröfu
þeim rökum, að víxillinn, sem stefnandi byggði rétt sinn
á, væri kvittaður af Búuaðarbauka Islands þ. 3. marz 1966
Tímarit lögfræðinga
23