Tímarit lögfræðinga - 01.10.1976, Síða 42

beint við ráðherra og dómur Kjaradóms tekur ekki til, leiti þarna fyrirmynd-
ar og reyni að semja um fasta bakvaktaþóknun fyrir sýslumennina.
7. 3. gr. í dómi Kjaradóms er að efni til óbreytt frá fyrri samningi.
8. Kjaradómur hefur fellt niður ákvæði fyrri samnings um að ríkinu beri að
leitast við að koma sem víðast upp mataraðstöðu (fyrirmynd í stjórnarráði),
svo og ákvæði um að ætlast sé til að menn eigi kost á að fá námsleyfi og
nokkra fyrirgreiðslu vegna endurmenntunar.
Sú afstaða Kjaradóms að fella þessi ákvæði niður, er undirrituðum með
öllu óskiljanleg. Þess var ekki krafist af ríkinu að umrædd ákvæði væru af-
numin og í kröfugerð LÍ var fyrrnefnda ákvæðið ákveðnara en fyrr og víð-
tækara.
9. Ný ákvæði um vátryggingar eru í dómi Kjaradóms. Þau eru í samræmi
við það sem ASl samdi um. Varla er hægt að segja, að þarna sé um að ræða
mikla kjarabót frá vátryggingargreininni f fyrri samningi. LÍ lagði fram ýtar-
lega kröfugerð um tryggingar, þar sem m.a. var krafist, að tryggingarfjárhæð-
ir yrðu hlutfall af árslaunum. í meginatriðum var kröfum Ll um breytingar á
tryggingaákvæðum hrundið.
10. Sjöunda greinin í dómi Kjaradóms er öldungis óbreytt frá fyrri samn-
ingi. Kjaradómur hratt kröfum um styttri fresti, svo og flutningskostnað síma.
III. INNTAK NIÐURSTÖÐU KJARADÓMS: LÖGFRÆÐINGAR
í RÍKISÞJÓNUSTU! HEFJIÐ MÁLFLUTNING!
Kröfugerð LÍ miðaðist við, að gerðar yrðu talsverðar leiðréttingar á röðun
í launaflokka. Hvergi var krafist minna en eins flokks hækkunar. Ríkið fór sér
hægt um samninga, og fljótlega varð Ijóst, að af þess hálfu var stefnt að því,
að málið gengi til Kjaradóms. Á samningafundum lá það þó í loftinu, að hægt
væri að ná samningum við ríkið um a.m.k. þær launaflokkaleiðréttingar, sem
Kjaradómur síðar dæmdi eða opnaði leið fyrir, þ.e. að dómarar, sem síðast
drógust afturúr, fengju a.m.k. hálfa leiðréttingu, og að þeir, sem sátu fastir
í 18. flokki, fengju möguleika á hækkun, þ.e. fulltrúar í stjórnarráði og lög-
lærðir fulltrúar hjá ríkisstofnunum. Einnig virtust nokkrar horfur á að takast
mætti að semja um fleiri kröfur LÍ, svo sem að tekið yrði upp ákvæði úr
síðasta samningi verkfræðinga um sérstaka heimild yfirmanns stofnunar til að
hækka lögfræðinga í lægsta eða lægstu flokkunum um einn launaflokk vegna
hæfni og starfsárangurs; fjölgun aðalfulltrúa, staðaruppbætur utan Stór-Reykja-
víkursvæðisins, nýja tegund bakvakta, ákvæði um mataraðstöðu, fyrirgreiðslu
vegna eftirmenntunar, flutningsgjald af síma, ný ákvæði um bifreiðastyrk,
samstarfsnefnd til að skera úr ágreiningsmálum og fleiri slík atriði, sum þýð-
ingarlítil en önnur nokkurs virði.
Af samningum varð þó ekki, annars vegar vegna tómlætis samningsnefnd-
ar ríkisins, sem virtist ekkert hafa á móti því, að málið gengi til Kjaradóms í
þetta skiptið, og hins vegar vegna þess viðhorfs LÍ, sem nú skal greina:
Lögfræðingar hafa sérstöðu meðal háskólagenginna ríkisstarfsmanna að því
leyti, að þeir hafa lakari aðstöðu en nokkrir aðrir til þess að nýta menntun
sína og starfsreynslu til að afla sér aukatekna hjá öðrum en ríkinu. Flestir
verkfræðingar, sem ekki hafa því meiri yfirvinnu, stunda verkfræðistörf á
84