Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1933, Side 14

12
nýyrði á ýmsum sviðum vísindanna. 1918 flutti dr. Björn
sál. Bjarnason frá Viðfirði erindi um nýyrði á fundi Verk-
fræðingafélags íslands og er það birt í tímariti félagsins
(1918, bls. 46—56). Erindi þetta á vart sinn líka vegna snilld-
arlegrar framsetningar og heilbrigðra skoðana, enda liefir
orðanefnd Verkfræðingafélagsins, er tók til starfa 1919,
unnið í anda lians, og þó að allar tillögur þessarar nefndar
nái ekki fram að ganga, liefir hún unnið stórmikið gagn til
verndar íslenzkri tungu. Merkilegustu rannsóknirnar liggja
þó ef til vill á sviði hrynjandi málsins. Þegar djúpar öldur
tilfinninganna Ivfta hug vorum, strevma orðin fram af vör-
unum með lögbundnum hljómsveiflum. Þá er eins og sál vor
losni úr viðjum, en í slíkri hrvnjandi skín íslenzk þjóðsál
gegnum aldanna myrkur. Þá skiljum vér hin innblásnu orð
Matthíasar þjóðskálds:
Tungan geymir i timans straumi
trú og vonir landsins sona,
dauðastunur og dýpstu raunir,
Darraðarljóð frá ellstu þjóðum,
lieiftareim og ástarbrima,
örlagahljóm og refsidóma,
land og stund i lifandi myndum
ljóði vigðum — geymir i sjóði.
Þá vil ég' bjóða vður velkomna til báskólans, nýju stú-
dentar. Því ltefir verið lýst hér áður, hve lcjör þau, er liáskóli
vor býður, eru ósambærileg við aðra liáskóla, er eiga sér
lengri sögu og eldri menning. En þér eigið því láni að fagna
að lifa á þeim tímum, er þjóð vor sækir fastast fram til and-
legs og efnalegs sjálfstæðis. Þér eigið sjálfir að taka að yður
forustuna í velferðarmálum þjóðar vorrar, þegar vðar tími
er kominn. Þér eigið að standa jafnfætis námsbræðrum vðar
í nágrannalöndum um undirbúning til háskólanáins. í bar-
áttu þjóðar vorrar á undanförnum öldum liggur arfur sá,
er yður hefir lilotnazt í vöggugjöf. A herðum vorum hvílir
sú skvlda að varðveita ekki aðeins þenna arf, heldur sækja
fram til aukinnar menningar þjóðar vorrar. Námsárin eru