Stúdentablaðið - 15.12.1992, Qupperneq 8

lyftan seig niður og milli hleranna glitti óljóst í plussklædda veggi og
rauðar stengur. Annar drengurinn, sem átti að aka henni, hallaði sér lítið
eitt fram úr röð lagermannanna til að greina hana betur en félagar hans
gripu í hann og ýttu honum til baka. Loks þegar drepið hafði verið á
bílnum og suðið í vörulyftunum fjarað út, gaf lagerstjórinn honum merki
um að halda inn. Drengurinn leit upp. Hann sá hana tróna á hæðum gríð-
arlegs vagns sem nær fyllti út í vörupallinn. I hálfrökkrinu greindi hann
aðeins óljóst drætti hennar og þorði ekki að stara á hana, heyrði fótatak
félaga síns hinum megin við ferlíkið og sá snöggan glampa skjótast af
nælu í miðjum túrban sem sat á höfði hennar og vafðist í löngum spíral
upp af stirðnuðu andlitinu og fingrunum tveimur sem studdu undir kinn-
ina. Hann greip í handfangið aftan á vagninum og samtaka spyrntu
drengirnir í plussvegginn, ýttu farartækinu út úr sinni þröngu skel, fram-
hjá stífri röðinni og inn í óreiðu lagersins. Vagnhjólin flæktust í fáein
salatblöð sem fallið höfðu á gólfið. Drengurinn reyndi að rífa þau burt
með fótunum en sparkaði óvart í hjólið og var hræddur um að hún myndi
reiðast og veita honum ákúrur svo hann hætti tilraunum sínum. En sjálf-
sagt hugsaði hún um annað og vildi komast sem fyrst fram í verslunina.
Lokaði augunum meðan kassahrúgur lagersins runnu framhjá og hvein í
loftstokkunum, en loks þegar skipslaga vagninn með púðum sínum og
sessum klauf forhengið, opnaði hún þau og sá hvíta víðáttu marmarans
breiða úr sér.
Okkur brá talsvert þegar vagninn sundraði skyndilega plasthenginu og
ruddist fram í salinn. Hún horfði stjörf fram fyrir sig og studdi vinstri
hendi undir hökuna. Hafði lagt þá hægri ofan á fjólubláan flauelskjólinn
sem flóði í hyldjúpum fellingum niður af öxlum hennar og þakti víðáttu-
mikinn vagninn og virtist ætla að leka út yfir bríkurnar á hverri stundu.
Hún láá hliðinni með bakið hækkað upp af sessum og púðum. Virtist vera
að rísa upp við dogg eins og hún hefði verið trufluð í svefni og sest
snögglega upp í rúminu. Tvær afgreiðslukonur á rauðum sloppum höfðu
staðið álengdar og beðið hennar. Þegar hún birtist veifuðu þær í áttina að
vagninum og kölluðu eitthvað sem ekki heyrðist hvað var, stýrðu drengj-
unum óðamála inn í fyrsta rekkabilið og hlupu meðfram vagninum sem
enn dró á eftir sér salatblöðin. Hún sagði ekkert. Til að geta smeygt vör-
unum í risavaxin innkaupanetin á síðum vagnsins, urðu konumar að bíða
6