Stúdentablaðið - 15.12.1992, Síða 36

Skyndilega sé ég bláleitar varir koma gangandi eftir gangstéttinni. Þær
koma upp að hliðinni á bílnum og gefa mér merki um að skrúfa niður. Ég
gef mér tíma til að hugsa.
Ég skrúfa niður.
Um leið og örlítil rifa hefur myndast á rúðuna stekkur á varirnar bros
og þær ná að smella á mig kossi.
Ég sturlast gjörsamlega. Blóðið í æðunum byrjar að frjósa. ís leggur
um allt æðakerfið.
Smátt og smátt frystist hreyfing mín og ég kemst í algera kyrrstöðu.
Jafnvel þótt miðstöðin gangi á fullu.
Ráðvillt bros leikur um bláleitar varir mínar. Um mig fer skjálfti.
Af hverju stafar þessi kaldi sviti? Þetta myrkur? Þessi sálarkuldi? Það
er eins og ég sé að deyja.
Bölv mitt og tuð breytist í öskur. Meðvilund mín slokknar og kolsvart
myrkur skellur á.
Augun eru ekki lengur nauðsynleg.
34