Stúdentablaðið - 15.12.1992, Qupperneq 49

- Halli heilalausi, garga strákamir við skýlið á eftir honum og reka upp
hlátur.
Konan lítur ekki við. Það er farið að rigna meira. Birtan frá götuljós-
unum sindrar á blautu malbikinu. Konan nemur staðar fyrir framan
myndbandaleigu, skoðar auglýsingaplakat í glugganum. A því eru karl og
kona í faðmlögum, þau horfast í augu. Hann er vel rakaður, nýklipptur og
herðabreiður, hún er með sítt liðað hár. Fyrir neðan myndina stendur með
skrautlegu letri: Þau vissu ekki hvað ást var, fyrr en...
Konan fer inn. Hún stefnir beint að afgreiðsluborðinu og skoðar sæl-
gætið í hillunum á bak við.
- Nei, góða kvöldið, segir þybbin miðaldra kona sem stendur hinum
megin við borðið.
Konan lítur af sælgætinu.
- Sæl, segir hún.
- Langt síðan ég hef séð þig, segir sú þybbna. Horfið þið aldrei á vídeó,
eða hvað?
- Nei, við eigum ekki tæki.
- Nú. Er annars nokkuð að frétta af ykkur?
- Nei, bara þetta venjulega.
- Jæja, þið eruð ekkert að fara að stækka við ykkur?
- Nei, ætli það.
_ Og hvað, ekkert farið að gerast?
Konan svarar ekki, fer aftur að skoða sælgætið í hillunni.
- Ekkert á leiðinni?
Konan horfir stíft í hillumar, bendir loks á súkkulaðistykki.
- Eg er að hugsa um að fá eitt svona, segir hún.
- Gjörðu svo vel. Hundrað þrjátíu og tvær. Nokkuð fleira?
_ Nei takk, konan tekur veski upp úr jakkavasanum og borgar.
- Þið verðið nú að koma með eitt lítið, svona fyrir hana mömmu þína.
Gefa henni ömmubam, segir sú þybbna.
- Já, segir konan og skoðar annan skóinn sinn.
- Þið sjáið nú ekki eftir því. Það er ekkert...
- Jæja, ég ætla að drífa mig heim. Bless, segir konan og flýtir sér út.
Hurðin skellist á eftir henni.
Maðurinn situr enn í sófanum þegar hún kemur heim.
47