Heimir : söngmálablað - 01.07.1937, Síða 27
Glettur
63
G L E T T U R.
Paehmann, pólski píanó-
snillingurinn, var einkennileg-
ur maður og fann upp á mörgu
skrítnu. Einu sinni, þegar hann
var í Ameríku, las hann aug-
lýsingu frá konu, sem tilkynnti,
að hún tæki nemendur í píanó-
spiti, og var kennslugjaldið
broslega lágt. Pachmann hélt,
að þessi píanókennsla gæti ekki
verið upp á marga fiska og lék
forvitni á að reyna hana sjálf-
ur. Hann barði að dyrum hjá
konunni og falaðist eftir
kennslu. „Kunnið ])ér nokkuð?“
spurði konan. „Það er nú lit-
ið,“ svaraði Pachmann. „Spilið
eitthvert lag, sem þér kunnið!“
Hann spilaði þá Chopinsvals.
„Þetta er hræðilegt á að hlusta,“
sagði konan, „þér hafið haft lé-
lega kennslu." „Satt er það,“
svaraði hann, „og ég byrjaði
svo gamall að læra,“ Siðan
greiddi hann fyrir kennslu-
stundina og rétti henni nafn-
spjaldið sitt og kvaddi. En
henni hefir sennilega brugðið
í brún, er hún komst að því,
að maðurinn var enginn annar
en Pachmann, einhver snjall-
asti Chopin-leikari heimsins,
sem var að draga dár að henni.
Schumann og Wagner.
Wagner var mjpg skrafhreif-
•nn að eðlisfari, en Schumann
gat verið í vinahóp heilt kvöld
an þess að mæla orð frá munni.
Einu sinni hitlust þeir, og rann
þá mælskustraumurinn upp úr
Wíijgner um músikmálefnin í
Þýzkalandi og Frakklandi,
stjórnmálin og hókmenntirnar,.
og hvað gera þyrfti. Wagner
hætti við að gera samtal að
nokkuýnskonar fyrirlestri.
Schumann hlustaði þögull á og
lagði ekki orð i belg. Síðan
sagði Wagner: Schumann er
aðdáanlegt tónskáld, en óþol-
andi maður. Það fæst ekki orð
upp úr honum. En Schumann
sagði: Wagner er mikið tón-
skáld, en þrautleiðinlegur.
Hann talar um allt milli him-
ins og jarðar, svo að enginn
kemst að. Það kjaftar á honum
hver tuska.
Paderewsky, pólski pianó-
snillingurinn, átti búgarð í
Sviss, og rak hann búið með
dugnaði. Hann gaf sig oft á
tal við bændurna í nágrenninu
og snerist þá talið um búskap
og skepnur, en ef þeir minnt-
ust á tónlist við hann, varð
hann fár við og vék talinu að
öðru. Einu sinni keypti hann
mörg svin af írskum béljnda.
Bóndinn fór skömrnu síðar á
markaðinn með nokkur svín.
sem hann átti eftir. „Skelfing
eru svíniii þín mögur, Paddy,“
sagði maður einn við bóndann.
„Það er nú helzt,“ svaraði
bóndinn, „þetta sýnir ekkert
annað, en að þú hefir ekkert
vil á svínum. Það er ekki meira