Nýja stúdentablaðið - 01.02.1947, Blaðsíða 6

ggil:
.wsSm:
1

|§|1|§||ÍS
PÍ^æíílfÍssÍ^I|p|Í^*Í
Í»«ÍÍ«ÍI|Í|ÍPÍi:á|iÍ
MHfÉHMpmi
P1IÍSÍÍÍ|ÍÍÍÍÍÉ|MPÉ
- - •• . • •••• '• ■••
S|i**
Wmgmm*
gmllSIIÍI
'M'S/ÆWw;-
-
íffl*««í*í?ívvl

iilii ■
^JPPÍlÍlP
Firsti nísköpunartogarinn, Ingólfur Arnarson, á itri höfninni í Reikjavík.
við sig, og þaö köllum viö eilíft lif, líf í guði. Og
ennfremur er það meginsjónarmið og dírasta vissa
kristins manns, að guð sjálfur hafi í Jesú Kristi grip-
ið inn í líf heimsins á þann hátt, sem engan á sinn
líka, til að bjarga mönnunum beinlínis frá valdi
hins illa, frelsa þá, gefa þeim sitt eilífa líf hér og
nú og í eilífðinni. Þessi er frumvissa kristins manns.
Og í hverju stríðir hún gegn falslausum sósíal-
isma, í hverju slævir hún egg hans?
Oflengi hefur kirkjan verið á undanhaldi á síðustu
tímum, tálgað og telgt, teigt og togað sinn Krist til
að fá hann til að „passa í kram“ tímans. En að sama
skapi hefur hann komið færri og færri að haldi. Nei,
einmitt sú vissa, að Kristur sé ekki minna en hjálp-
arráð guðs mönnunum til handa, hefur gert, gerir og
mun gera kristindóminn ag ósigrandi afli, þvíað
rökrétt væri að spirja, hvernig ráð guðs mælti bíða
ósigur. Það er ekki alveg ónítt firir sósíalismann að
leita hjálpar slíks kristindóms, en hann gæti alveg
eins leitað hjálpar forngrísku menningarinnar, efeng-
inn eðlismunur væri á spekingnum Sókratesi og spek-
ingnum Jesú frá Nasaret. Ef sósíalisminn lileinkaði
sér þau sannindi kristindómsins, að maðurinn stefn-
ir enn hærra en til þessa lífs, og hver einstaklingur
er öðrum jafn firir guði og ómetanlegur, þarsem
hann er skapaður til samfélags við sjálfan guð, þá
væri first unt að reisa jafnréltiskröfurnar hér í heimi
á óbilandi grundvelli, og hvaða leifi hefur sósíalism-
inn til að higgja ekki þær kröfur á óvéfengjanlegum
og óbilandi grundvelli, úrþvíað hann er til? Kristur
hefur einmitt sjálfur gefið fólkinu þennan grund-
völl að standa á. Það má ekki láta hann lengur
vera ónotaðan. Tilgangsleisissjónarmiðið er ekki
samboðið sósíalismanum og það veikir gífurlega að-
stöðu hans, þvíað fjandmenn hans segja með mikl-
um rökum: „Ef þetta líf er afskorið í báða enda og
enginn þarf að bera ábirgð á sínu lífi útifir gröf og
dauða, einsog marxistar segja, hvað vilja þeir þá
vera að gjálfra um jafnan rétt allra, rétt hins veika?
Nei, heimsku marxistar. Ef lífinu er svo varið, getið
þið sparað ikkur spangólið. Við sterku mennirnir
spottum „kröfur“ ikkar. I þessu stutta, tilgangslausa,
áhirgðarlausa lífi gildir réttur hins sterka lil gæða
jarðarinnar, og hann einn, sækið hann í okkar hend-
ur, ef þið getið, ella megið þið drepast firir okkur,
við þurfum aldrei að svara til saka.“
Því verð ég að segja, að þetta músarholusjónar-
mið, sem sumir sósíalistar aðhillast, getur orðið
skæðasta vopnið gegn þeim, gegn rétti hins veika.
Réttlætiskröfur sósíalismans verða að stiðjast við
4
NIJA STUDENTABLAÐIÐ