Nýja stúdentablaðið - 01.02.1947, Blaðsíða 19

lífið er að vakna í brjóstinu og hjartað er órótt. í
hreifingum hennar sameinuðust míkt og þróttur.
Indisþokki og líf var tákn hátternis hennar. Origgi
hinnar gullnu æsku bar af svip hennar og fasi. Aug-
un dökk gáfu í senn til kinna draum og þrá. Hún
var á mörkum þess að vera æskurjóð stúlka og full-
þroska kona og hafði ennþá ekki uppgötvað sína
kvenlegu fegurð.
„En hvað ljósin brotna einkennilega á haffletin-
um,“ segir hann lágri, hljómlausri röddu einsog úr
fjarska. Hann var fullur skilnings og samúðar. I
hjarta sínu bar liann þrá til fullkomnunar, en var þó
efagjarn. Lífsreinslu hafði hann fremur aflað sér
með hugsun en hagnítri reinslu. Hann var fölur og
viðkvæmur. Ennið hátt og bjart, brúnirnar dökkar.
í bláum og djúpum augum han-s var þjáning.
Þau höfðu gengið inn að hotni víkurinnar, þar-
sem stígurinn lá í smábugðu, og síðan þvert firir
víkina. Að baki þeim lá þorpið í móðu næturinnar,
friðsælt og hljótt einsog lítiö barn. Það var í svefni.
Þiturinn í grasinu barst að eirum þeirra. Það var
tunglskin. Þau setlust á bekk við veginn.
„Þetta er þá síðasta kvöldið, sem ég sé þig,“ segir
hún lágt.
„Já, ég fer á morgun, og kanski sjáumst við aldrei
aftur. Stundum vilja til atburðir í lífi manna, sem
skilja eftir spor, óafmáanleg spor. ASrir gleimast.
Þegar frá líður, geimast þeir einsog firirboðar í
minningunni, og á óvæntum stundum koma þeir ef-
tilvill fram í hugann eitt andartak, likt og þegar svip
ber firir eða stjarna hrapar, en óðar eru þeir horfnir,
og svo er allt tómt.“
„Komdu aflur,“ segir hún titrandi röddu og horf-
ir á hann, þarsem þau sitja úti í nóttinni.
„Já,“ segir hann og tekur um hönd hennar.
Og við snertinguna skildi hún, að lífið er ekki
aðeins einstaklingur, heldur miklu fremur samstæða,
líkt og mót eða opna í bók, — maður og kona.
„Mér þikir vænt um þig,“ segir hún, og augun
eru full af þrá.
Hann stríkur hendinni um enni hennar og hár, og
þau finna æsku sína í snertingum hvors annars.
Þannig sálu þau, og filling lífsins harst um tilfinn-
ingar þeirra. Þau liöfðu fundið gimstein, sem mátti
ekki glatast, fjársjóð, sem mátti ekki eiða, þvíað hans
verður ekki aflaö nema einu sinni.
„Hvers mundiröu óska þér, ef þú ættir eina ósk?“
spir hann.
NÍJA STÚDENTABLAÐIÐ
„AS ég irði hamingjusöm,“ segir hún.
„Hamingjusöm! Hvernig?“
„Ég vildi eiga góðan mann, og svo langaði mig til
að eiga bíl. O, hvað það væri gaman að eiga bíl. —
En þú? Hvers mundir þú óska þér?“
„Engir eiga sér heitari óskir en þeir, sem skilja
ekki sjálfa sig,“ segir hann.
„Þú ert svo undarlegur. Ég veit, að ég get aldrei
gleimt þér -— aldrei.“
Hann var í senn draumur hennar og veruleiki.
Iiún opnaði honum hjarta sitt, þvíað hún hafði engu
að leina. Hún sá ekkert, sem skilið gat líf hennar frá
því, sem hún þráði.
Hann var aftur á móti dulur, og þóað tilfinning-
arnar gengu inn að rótum hjarta hans, hélt hann
þeim leindum. Hann hafði svo undarlega tilhneig-
ingu til að flíja sjálfan sig, örlög sín. Þess vegna
viðurkendi hann ekki lífið á sama hált og aðrir
menn gera, heldur forðaðist það.
Veður var farið að kólna, og þau gengu af stað
sömu leið og þau höfðu komið.
Það flígur fugl framhjá þeirn og hverfur út í
nóttina.
„Sástu þennan fugl?“ segir hann. „Hann flutti
vonina með sér í heiminn. Orlög hans eru örlög
okkar.“
„Ég skil þig ekki,“ segir hún. „Hvað meinarðu?“
Hann lítur til lofts og segir andvarpandi: „Ég
skil það ekki sjálfur.“
Svo ganga þau þögul og hugsa, og firr en varir
eru þau komin inn í þorpið og þangað, sem hún á
heima, þetta litla þorp við víkina. Og húsin höfðu
hvert sinn persónuleika og sál, og fólkiÖ horfði á
gestinn, þegar hami kom, og börnin vöppuðu í
kring. En nú var ekkert fólk og engin börn. Gestur-
inn var líka að fara. 1 hálfan mánuð hafði hann
gengið um þetta þorp, út með þessari vík, séð þetta
fólk, þessi börn. Og stúlkan, sem liann var að skilja
við, hún var fallegasta blómið í þorpinu. 1 litlu
jjorpi vex aðeins eitt fagurt blóm. Svona er að
kinnast ungri stúlku í litlu Jjorpi. Það er einsog að
hafa fundið fegursta blómið í allri sveitinni. Það
lifir aðeins eitt vor. Svo er maöur farinn. Komi
maður aftur, er það horfið. En hver getur nokkurn
tíma gleimt slíku vori, sem einu sinni hefur lifað
það, fegursta vorinu á æfinni, fegurstu minningunni,
svo hreinni, svo bjartri?
Eirsti skilnaðurinn. Það er hinn eini sanni skiln-
17