Hlín - 01.01.1925, Blaðsíða 28

26
Hlín
um, einmitt á þeim tíma, sem mannslíf voru ekki meira
metin en það, að börn voru bórin út. — Það var einnig
margt af öreigalýð á Norðurlandi, sem ekki átti föt eða
mat, hús eða heimili, þegar Lárentíus biskup stofnaði
prestaspítala í Óiafsfirði og fjekk menn til að Ieggja þar
til fje og »þangað safnaðist mikill auður«. — Mjer finst,
að við ættum að taka okkur þessa tvo ágætismenn til
fyrirmyndar og láta ekki erfiðleikana vaxa okkur yfir höfuð.
Það hefir verið sagt um berklahælismálið, að það væri
tilfinningamál. Pað er það sannarlega, sem betur fer, þvi
illa værum við stödd í menningarlegu tilliti, ef við fynd-
um ekki til þess, að sjá unga fólkið hrynja niður úr
berklum, án þess að geta gert veruiega tilraun til að
bjarga því. Unga fólkið sem á að rækta og byggja landið
í framtíðinni. Ef vió hefðum litla eða enga tilfinning af
því, værum við andlegir aumingjar eða orðin áð nátt-
tröllum, langt frá vegi ættjarðarástar, mannúðar og bróð-
urkærleika. Nei, svo djúpt erum við ekki sokkin.
Áður en við skiljum, ætla jeg að minnast á þá grein
liknarstarfseminnar, sem mest og oftast hefir verið deilt
á, en það eru gjafir til fátækra. Jeg ætla ekki að meta
að neinu leyti fjárhagsþýðingu þeirrar hliðar. En jeg ætla
að segja ykkur sanna sögu af því, hver áhrif hún getur
haft á sálarlíf manna.
Fyrir rúmum 20 árum bjó fátækur bóndi á litlu koti í
Eyjafirði. Hann átti 4 börn á gólfinu og konuna sína
veika i rúminu. Pá var enga hjúkrun að fá tii sveita,
heimilin urðu að hjálpa sjer sjálf, og fáir munu geta
ímyndað sjer stríðið, sem háð var innan veggja þessa
kotbæjar. En vegna tímans fer jeg ekki lengra út í það.
— Einn dag snemma sumars var læknirinn sóttur, og
sagði hann bóndanum, að konan hans mundi ekki lifa
af sumarið. En svo stóð á, að tengdafaðir veiku kon-
unnar var gestur hjá þeim hjónum, tóku þeir tal með
sjer, læknirinn og hann, bar þá margt á góma, því báðir