Hlín - 01.01.1925, Blaðsíða 54

52
Hlln
Heimilið er kirkjustaður og í þjóðbraut og jafnan gest-
kvæmt, og kvað einkum mikið að því meðan þau bjuggu
þar, enda aliir gestir velkomnir, þeim var Ijúflega veitt,
og þegið eins. Andlagið var gott, því hjónaband Harald-
ar og Ásrúnar var ástríkt, og samvinna með þeim ágæt.
Frú Valgerður þorsteinsdóttir, skólastýra á Laugalandi,
taldi Ásrúnu ágætis kvenkost í mörgu tilliti. Sú varð og
raunin. Hún skipaði breiðan sess í hugum allra, er hana
þektu nokkuð. Jafnan var hún glaðlynd og bjartsýn, þrátt
fyrir mikið andstreymi: Barnamissi og veikindi hennar
nánustu, og þrátt fyrir ýmsa aðra örðugleika og annríki.
Samúð, góðvild og hjálpfýsi hennar þraut aldrei, nje
heldur trúin á það að sigrast á öllum örðugleikum lífsins.
Til þeirra rjeðust í vist margir vandalausir unglingar.
Ásrún gerðist móðir móðurleysingjanna. Var henni það
jafnan fagnaðarefni, þegar manntak kom í Ijós hjá þeim
mönnum, er dvalið höfðu hjá henni sem unglingar.
Margir á því reki eru ærslagjarnir og þarfnir fyrir eftirlit
og umvandanir, og þar á meðal sá, er þetta ritar, en því
betur fórum við þess ekki á mis. F*að var ekki háttur
hénnar að atyrða menn í áheyrn óviðkomandi manna eða
masa og fjasa um ávirðingar annara, heldur kallaði hún
mig og aðra á eintal, og sagði þar afdráttarlaust, hvað
sjer mislíkaði í framferði mannsins til orðs eða æðis,
jafnan með svo miklum góðleik, sterkum rökum og þó
fullri alvöru, að öllum gekst hugur við, enda ljet hún
fylgja umvöndunum sínum hinar hollustu leiðbeiningar
og ráðleggingar, því hún hafði ávalt mikið til brunns að
bera sem reynd og greind kona. í sambandi við eina
þessa umvöndun gagnvart mjer minnist jeg þess, að hún
kaliaði mig inn í bestu stofu og fjekk mjer að lokum
bókina »Hjálpaðu þjer sjálfur« eftir John Stuart Mill, og
bað mig lesa. Alt hennar fas, mælska og eins sá háttur,
að vanda um við menn í einrúmi, var til samans áhrifa-
mikið.