Sumargjöfin - 21.04.1927, Qupperneq 8

8
S U M A R G J Ö F I N
Sumarstörf.
Fyrir nokkrum árum vann jeg eitt
sumar dálítið að þurkun á saltfiski. Það
var á fiskreit rjett fyrir innan Reykja-
vík. Eins og allir Reykvíkingar vita, eru
þar margir fiskreitir.
Þá veitti jeg því eftirtekt, að fjöldi
barna og unglinga vann þarna á reitun-
um og' á einum þeirra var þetta smáfólk
í greinilegum meirihluta, að minsta kosti
framan af sumri.
Æði oft bar það við, að mér fanst úr
hófi keyra hávaðinn í kringum mig og
sumt af því, er sagt var, miður fallið til
þess að hljóma í eyrum barna og ungl-
inga. Þá flaug mjer þessi spurning í hug:
Getur bærinn ekki notað sinn eiginn fisk-
reit til þess að veita þar stálpuðum börn-
um og unglingum vinnu undir umsjón
góðs verkstjóra og kennara?
Síðan hefi jeg oft velt þessu fyrir mjer,
og leikið hugur á að koma þessari hug-
mynd á framfæri, þó ekki væri til annars,
til að byrja með, en að menn hugsuðu
um hana.
Það mun vera alment hér i bæ og víð-
ar, að fólk það, sem í fiski vinnur, er Iítt
i hávegum haft.
Fiskkarlar og fiskkerlingar, það eru
þess orður og titlar.
Þetta kemur að visu ekki beinlinis
mínu máli við, en víst er um það, að eng-
inn á að þurfa að bera kinnroða fyrir
heiðarlega vinnu.
Hitt er annað mál, að störfin eru mis-
jöfn, og að mörgum mun virðast að ó-
liku sje saman að jafna, l. d. að yrkja
jörðina og að verka þorsk.
En þó að við Islendingar höfum út-
rýmt þorskinum úr merki okkar fyrir
Jöngu, þá eru og verða fiskiveiðar” önnur
aðal-atvinnugrein landsmanna fyrst um
sinn. Og Reykjavík er fiskibær, uin það
er ekki að villast.
Því mun það verða hjer eftir, eins og
að undanförnu, að þegar vel aflasl og
sæinilega viðrar, þá verða börn og ungl-
ingar látin vinna við fiskþurkunina.
Margra hluta vegna er ekki hentugt að
hörn vinni með fullorðna fólkinu. Ber
inargt til þess, t. d. hætta á ofþjökun o.
f 1., sem jeg hirði ei að greina á þessu
frumstigi málsins. En einkum mælir það
í móti, að mun erfiðara verður að ná
þeim tilgangi, sem jeg hefi í húga, ef
hörn og fullorðnir eru látin vinna saman.
Nú getur vel verið að mörgum þyki
hugmynd þessi kátleg fjarstæða. Jeg, mun
ekki firtast við neinn fyrir |>að, jeg hefi
við fáa um þetta talað.
Við einn af verkstjóruin bæjarins,
greindan mann, hefi jeg spjallað töluvert
um þetta. Hann sagðist álíta að vel mundi
kleift að koma þessari hugmynd í fram-
kvæmd. Stærsta agnúann táidi hann ,ár-
ferðið, misbrestasöm aflaár og þurkleysis-
sumur. Hann sagði við mig: „Þetta er
framtiðarmál, sem áreiðanlega á eftir að'
komast i framkvæmd i einhverri mynd“.
Jeg er sannfærð um, að ekkert er
stálpuðum börnum og unglingum þessa
bæjar jafn háskalegt og iðjuleysið. Ef
jiessar línur yrðu til jie.ss að vekja ein-
hverja góða menn til hugsunar um, hve
nauðsynlegt er að koma í veg fyrir það,
og hve afaráríðandi það er, að unglingum
skil jist, að vinnan er blessun en ekki böþ
þá væri vel.
M. .1.