Sumargjöfin - 21.04.1927, Qupperneq 10

10
SUMARGJOFIN
ingar við. Honum virlist mennirnir vera
ólíkir því sem þeir væru allir bræður.
Það, sem sjerstaklega vantar, er bræðra-
þel. Hann seltist nú niður og reit grein
mikla um bræðralag. Hún átti að koma
út daginn eflir. Þegar hann las greinina
aftur, þótti honum hún svo góð, að hann
trúði varla, að sjálfur hann hefði ritað
Jiana. Verði farið eftir orðum og anda
greinar minnar, þá verður hjer bylting
mikil. Flýtti hann sjer nú af stað til
heitmeyjar sinnar. En hann flýtti sjer
svo mikið, að hann stje ofan á fótinn á
húndinum, sem lá við dyrnar. En ritstjór-
inn flýtti sjer svo mikið, að hann tók
varla eftir þessu og heyrði ekki vein hans
nje sá að hann hröklaðist undan á þrem-
ur löppunum. Þegar hann hafði lesið
grein sína fyrir unnustuna brosti hún og
mælti: „Þetta er yndislcgt í alla staði,
hjartans vinurinn minn. Hvenær eigum
við að Ijetta okkur upp í kveld?“ Rit-
stjórinn strauk hár sitt og mælti: „Ligg-
ur þjer þetta þyngst á hjarta? Jeg liefi
verið dreginn á tálar. Jeg hjelt að þú
værir sál sálar minnar. Jeg hugði þig
kunna að meta allar mínar hugsanir. En
nú kemst jeg að því, að hafa blekt sjálf-
an mig á því að leggja lag mitt við fjað-
urskreyttan fábjána“. Og hann þaut út og
á leið til árinnar. Hann hafði í hyggju
að stytta sjer aklur. En meyjan sat eítir
harmi lostin og horfði á eftir fögrum
vonum.
Ráðherrann einsetti sjer að rita fagur-
lega uin systlcinaband mannanna. Hann
hafði mikinn hug á að gera menn og
konur hamingjusamar. Nú ritaði hann
betur en hann var vanur. Andagipt hans
hafði aldrei verið svo mikil. Svona mikla
mælsku vissi hann ekki, að hann ætti til.
En þegar hann var í mesta næði að semja
ritgjörð sína, þá var herbergishurðin opn-
uð, og inn kom Friðsemd dóttir hans.
Hún var með hund. Hann þoldi ckki a&
stíga í eina löppina. „Líttu á, pabbi“,
sagði litla stúlkan. ,;Hundurinn hefir
irieitt sig ákaflega. Getur þú ekki bundið
um fótinn á honum?“ „Nei, nei“, sagði
ráðherrann byrstur í bragði. Hann óttað-
ist að gleyma einhverju úr ritgjörðinni.
„Farðu í burtu, jeg er önnum kafinn“.
En Friðsemd stóð kyr í sömu sporum.
Hann æstist við þetta og ljet hana út með
hundinuin og skelti í lás.
Konan gráhærða vaknaði hjá barni sínu.
Það var hraust og glatt. Þegar maður
hennar heyrði að hún var vöknuð, fór
hann inn til hennar og sagði: „Þú þarft
ekki að hraða þjer, Rut. Jeg og börnin
erum farin að eta. Þú vaktir svo lengi
með barnið í gærkveldi. En nú hefir þú
sofið vcl. Og nú sje jeg að þú ert hress.
Það er engu líkara en að þú hafir yngst
um 10 ár“. Konan hló. Fór hún á fætur
og gegndi hússtörfum sínum. En i sálu
hennar var sólarbjarmi. Hugur hennar
hvarflaði til æskudaganna. Hún hafði einu
sinni ritað greinarkorn, áður en hún gift-
ist. Og greinin birtist í tímariti.
Gaman væri nú að hafa tíma til að rita
þessar hugsanir. Jeg hygg að fleiri hefðu
gott af að kynnast þeim. Og þegar börnin
voru farin í skóla, gafst henni tórnstund,
mitt í önnum sínum. Og þá reit hún þess-
ar góðu hugsanir. En hávaði vakti alt í
einu eftirtekt hennar. Hún sá litlu dóttur
ráðherrans standa fyrir utan húsið. Var
hún með lítinn hund gulan í fangi sjer.
„Ó, hann hefir meitt sig í fótinn“, sagði
Friðsemd litla. „Og enginn heima gelur
bundið um þetta, af því að mamma er
farin. „Komdu með hann“, sagði Rut.
Hún skoðaði löpp hundsins, bar smyrsl
á sárið og batt um það. Andlit Friðscmd-
ar Ijómaði af fögnuði. „Heldurðu að þú
vildir hjálpa mjer til að sjóða malinn?“