Sumargjöfin - 21.04.1927, Qupperneq 28

28
S U M A R G .1 Ö F I N
reglur þær og lög, seni leika á eftir. Þetta
er regla, sem hægt er að i'ara eftir hvar
sem er í lífinu í viðskiftum okkar við
aðra menn. — Lífið er sannleikur, sem
hiiin eru til lög fyrir af löggjöfum hvers
lands. Ef við vendum okkur öll á að hafa
„fair play“ mundu lög landsins verða
haldin og lögbrot falla úr sögunni.
II. A.
Frances Willard.
Hver maður, sem heimsækir höfuðborg
Randaríkjanna, Washington, telur sjálf-
sagt að skoða þinghöllina „The Capital“.
Einn salurinn í henni er kallaður „The
Statuary Hall“. Þar eru líkneski af tveim
merkustu mönnum hvers ríkis í Banda-
ríkjunum. Það vekur eftirtekt manna, að
í þessum hópi er ein kóna og er saga
hennar í fám orðum á þessa leið:
Frances Willard var nafn hennar. Hún
lil'ði frá 1.839—1898. Hún var forstöðu-
kona kvennadeildar háskólans í Svanston
í Illinois ríkinu. Hún var stofnandi og
formaður þess fjelags sem kallast Kristi-
legl bindindisfjélag kvenna eða Hvíta-
bandið. Það fjelag er nú útbreitt um all-
an heiin og vinnur að margskonar um-
bótum í þarfir inannkynsins. Sagt er, að
ekki hafi verið jiað skólabarn í öllum
Bandarikjunum, sem ekki þekti nal’n
Frances Willard á hennar síðari árum.
Margir telja, að fyrir hennar starf hafi
risið sú alda í Bandaríkjumim að útrýma
öllu áfengí, sem varð til þess að hann-
lögin voru samþykt 1920.
Margar bækur hafa verið ritaðar um
lif þessarar merku konu, og 17. febrúar
úr hvei-t er minning hennar heiðrúð af
l'jölda mánna um allan heim, þar sem
starfsemi hennar í þarfir liindindismáls-
ins er kunn. Dánardagur hennar hefir
verið valinn sem minningardagur, en ekki
fæðingardagurinn, og honum hefir verið
gefið nafnið „hinn himneski fæðingardag-
ur „Frances Willard".
Einn af þeim sem um hana hefir skrif-
að segir meðal annars: „Fyrir starf Fran-
ces Willard er karlmensknn göfugri,
kúeneölið sannara og æskan öruggari“.
Tæpast verður nokkrum manni gjörð
betri grafskrift.
II. Á.
Stórmenni.
Þegar Þrælastríðinu í Norður-Ameriku
lauk, var meðal leysingjanna svörtu
drengsnáði einn föðurlaus. Ekki hafði
hann skírður verið, en síðar tók hann
sjer nafnið Booker Washinglon. Þegar
hann stálpaðist fór hann íótgangandi
mörg hundruð mílna leið til þess að kom-
ast i skóla fyrir negradretígi. Engann átti
hann eyrinn til að greiða í skólagjald, en
hann kunni vel að þrifa til í herbergj-
um og þvo gólf og með því vann hann
af sjer námskostnaöinn. Þarna dvaldi
.hann i mörg ár, og vann og lærði. Síðan
stofnaði hann sjálfur skóla. Fyrsta skóla-
húsið var hesthús og hænsnakofi. Nem-
endurnir voru að eins svertingjar. Hann
ljet ekki nægja að troða í þá bókfræðum,
heldur kendi hann þeim l'yrst og fremst
að vinna og hafa yndi af vinnunni. Iiann
kendi þeim aö vera sjálfbjarga. Þeir lærðu
að yrkja jörðina, smíða, vefa, sauma,
gerðu alt sjálfir. — Nú er þessi skóli heill
bær. Nemendurnir hafa bygt hann sjálf-
ir. Hann hel'ur alið upp og mannað tugi
eða hundruð þúsunda af svörtum mönn-
um. Og Booker Wáshington, svertinginn,
er heimsl'rægur maður. Hann hefur betur
en fleslir aðrir í verkinu prjedikað fagn-
aðarboðskap vinnunnar.