Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1933, Blaðsíða 42

40
úTVARPSAEBóK
ar: J.) sjerstakar símalínur eru lag'ðar um bæinn
og frá þeim teknar sambandstaugar til notendanna;
2.) dreifingin fer fram eftir talsímakerfinu, og er
þá settur upp útbúnaður við símann, sem tekur síma-
tækið úr sambandi meðan verið er að nota línuna
fyrir útvarpið, en setur hann sjálfkrafa í samband
aftur (og útilokar útvarpið), ef hringt er upp til
notandans; 3.) útvarpinu er dreift eftir raftauga-
kerfinu. Fyrsta aðferðin krefur minstan útbúnað hjá
hverjum notanda, sem sje aðeins gjallarhorn; önnur
aðferðin krefur auk gjallarhornsins ofangreindan
skiftiútbúnað, og sú þriðja krefur mestan útbúnað,
þar sem í því tilfelli eru útvarpsöldurnar sendar óaf-
riðaðar til notenda, sem þess vegna verða að hafa út-
búnað til þess að aðgreina radioöldurnar frá hljóð-
öldunum og ef til vill magna þær síðarnefndu.
Á Stóra Bretlandi eru þegar komnar töluvert á
annað hundrað slíkra stöðva og fer fjölgandi. Á
Meginlandinu er einnig víða verið að setja þær upp.
Þessi nýjung á vissulega erindi hingað til lands, ekki
síst Reykjavíkur, sem er orðin hreinasta truflana-
bæli, og væri vel ef einhverjir framtakssamir menn
vildu beita sjer fyrir að ryðja henni braut hjer.