Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 21

D VÖL
útliti þeirra og glaðværð þeirra vúr
þess virði að hlæja að því.
Það voru einhverjir töfrar í hjali
barnsins við þennan roskna mann.
Ávaxtasalinn vildi líka segja eitt-
hvað skemmtilegt. Og hann spurði:
„Jæja, litla vina; hvenær ætlar þú
svo í hús tengdaföður þíns?....
Flestar telpur í Bengali hafa
heyrt talað um tengdaföðurinn. En
við höfðum ekki kært okkur um
að tala um slíka hluti við barnið.
Ég býst því við, að hún hafi ekki
skilið spaugið. En hún vildi ógjarna
verða ráðalaus og sagði því óðar:
„Ætlar þú þangað?“ En nú vill svo
tíl, að einmitt í stétt farand-
sala hafa þessi orð tvær merking-
ar. Þar þýða þau nefnilega einnig
fangelsi — stað, þar sem séð er
fyrir mönnum, án þess að þeir þurfi
að greiða fyrir dvölina. Þannig
skildi þessi risavaxni farandsali
spurninguna. Og hann skók hnef-
ann að ímynduðum lögregluþjóni
og lofaði sjálfum sér og Miní því,
að tengdafaðir sinn skyldi fá að
kenna á hnúunum sínum hörðu.
Og þau hlógu bæði dátt, er þau
hugsuðu sér vonbrigði og undrun
vesalings tengdaföðurins.
Þetta var um haust.
Einmitt á þeim tíma árs fóru
konungar fornaldarinnar í víking,
til þess að leita sér fjár og frama
og kynnast ókunnum löndum. Og
ég, sem aldrei kem út fyrir þann
hluta Kalkútta, sem ég bý í, lét
hugann sveima um víða veröld.
Ég er þannig gerður, að hug-
ðð
myndaflug mitt er ákaflega fljót-
vakið. Ef ég heyri erlent land
nefnt, beinist öll athygli mín og
allur áhugi minn að því. Meira að
segja það eitt, að sjá ókunnan
mann á götunni, getur kallað fram
í huga minn ótal draummyndir.
Þannig var með ávaxtasalann.
Ég sá fyrir hugarsjónum mínum
fjöllin, dalina og skógana í hinni
fjarlægu heimbyggð hans. Ég sá
í hugsýn kofann hans og hina
frjálsu, frumstæðu lifnaðarhætti
í þessari fjarlægu eyðimörku. Það
er ef til vill vegna þess, að ég hefi
lifað svo umsvifalitlu lífi og til-
hugsunin ein um ferðalög myndi
verka á mig eins og þruma, að hug-
myndaflug mitt kallar fram svo
skýrar myndir af fjarlægum stöð-
um. Þegar ég sá þenna farandsala,
flaug hugur minn strax að rótum
naktra fjalla, þar sem þröng ein-
stigi hlykkjast um kletta og björg.
Ég sá lest úlfalda, hlaðna varningi,
og kaupmenn með háa vefjarhetti
og vopnaða fornlegum spjótum á
leið niður á láglendið.
Og ég sá fleira í hug mér.-----
En þá var ég ef til vill truflaður.
Kona mín kom og bað mig að hafa
gætur á „þessum manni“. Því miður
er kona mín ákaflega hræðslu-
gjörn. Þegar hún heyrir hávaða á
götunni eða sér fólk koma hlaup-
andi í áttina að húsinu, heldur hún
að það hljóti að vera þjófar eða
ölvaðir menn. Hún sér alls staðar
slöngur, tígrisdýr, kakkalakka, kál-
orma og enska sjóliða. Jafnvel eft-