Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 72

150
D VÖL
ráfaði ég um stíginn fyrir framan
baðskýlin, og þegar sól var hnig-
in til viðar, skreið ég meðfram
jasmíngerðinu, sem var kringum
kvennagarðinn. Við töluðum saman
á laun milli blómstönglanna, gegn-
um laufbreiðurnar, í hávöxnu
grasstóðinu. Við vorum varkár og
héldum í skefjum heitum ástríð-
um okkar. Tíminn leið fljótt ..
og kvenfólkið pískraði sín á milli
— og óvinir okkar voru á varð-
bergi. Bróðir minn gerðist þung-
búinn, og mér duttu manndráp í
hug... Við eigum kyn til að taka
það, sem við höfum girnd á —
eins og þið, hvítu mennirnir. Það
getur komið til, að agi og undir-
gefni gleymist. Stjórnendum er
fengið vald og máttur, en allir geta
elskað og sýnt hugdirfð. Bróðir
minn sagði: „Þú skalt ræna henni
úr klóm þeirra. Við erum nauða-
líkir.“ Og ég svaraði: „Látum það
þá ekki dragast úr hömlu, því að
ég sé ekki sólina fyrir henni.“
Okkur gafst færi, þegar land-
stjórinn og allir fyrirliðarnir fóru
niður að árósunum til þess að
veiða fisk við tjörublys. Það voru
hundrað bátar, og á hvítum sand-
inum milli skógarins og árinnar
voru reistir laufskálar fyrir höfð-
ingjana og nauðþurftir þeirra.
Reykurinn frá eldstæðum þeirra
voru eins og blá kvöldský, og það-
an barst glaðvær kliður. Bróðir
minn kom til mín, er þeir voru að
hyggja að bátunum, sem nota átti
við fiskreksturinn, og sagði: „í
kvöld." Ég skoðaði vopn mín, og
þegar þar að kom, var okkar kænu
skipað í bátahvirfinguna. Við höfð-
um blys. Ljósin spegluðust í vatn-
inu, en allt umhverfis var myrk-
ur. Við héldum brott þegar þeir
tóku að æpa, og æsingin hafði
tryllt þá. Við köstuðum blysinu í
ána og héldum til lands. Þar sást
aðeins bjarmi af eldi hér og þar.
Annars var niðdimmt. Við heyrðum
skrafið í ambáttunum við skýlin.
Við biðum á afviknum og völdum
stað. Hún kom. Hún kom hlaupandi
eftir ströndinni og var hraðstíg-
Engin spor sáust. Hún var eins og
lauf, sem golan feykir í sjóinn.
„Farðu og taktu hana og berðu
hana út í bátinn,“ sagði bróðir
minn, myrkur á svip.
Ég tók hana í fangið. Hún var
sprengmóð. Hjarta hennar barðist
við barm mér. Ég mælti: „Ég ræni
þér frá þessu fólki. Hjarta mitt
kallaði á þig, og þú komst,og nú ber
ég þig í fanginu út í bátinn minn,
gegn vilja landstjórans.“ „Þetta er
rétt,“ sagði bróðir minn. „Við tök-
um það, sem okkur leikur hugur á,
og höldum því, þótt við marga sé
að etja. Við hefðum átt að ræna
henni í björtu.“ Ég svaraði: „Við
skulum forða okkur,“ því að eftir
að hún var komin í bátinn, var
mér hugstæðast, hve liðmargur
landstjórinn var. „Já, við skulum
forða okkur,“ sagði bróðir minn.
„Við erum orðnir útlagar, og þessi
bátur er ríki okkar — og sjórinn
er griðastaður okkar.“ Hann doK-