Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 40

118
DVÖL
stærri en fluga. Og innsiglin, sem
voru fest við þessi handrit, voru
signet Júen-tsjín og Keio-pien og
Taó-mó — frábærra skálda og
hljómlistarmanna af hinni kon-
ungbornu Tang-ætt. Mín-Væ gat
ekki bælt niður fagnaðaróp, þegar
hann sá þessa dýrmætu og óvið-
jafnanlegu dýrgripi. Hann gat tæp-
ast þvingað sig til þess að sleppa
þeim úr hendi sér eitt andartak.
„Ó,“ hrópaði hann, „þessi blöð
eru sannarlega ómetanleg, dýr-
mætari en auðæfi allra konunga.
Sannarlega er þetta rithönd hinna
miklu meistara, sem sungu fimm
hundrað árum fyrir fæðingu okkar.
Hversu undursamlega hefir þetta
varðveitzt! Er ekki þetta sama
blekið og þessi setning var skráð
með: Po-níen-jíú-tsjí, æ-tíen-jú-kí
— að öldum liðnum verð ég óbrot-
gjarn sem klöpp, og bréfin, sem ég
skrifaði, eins og gljálakk? Og
hversu himinborinn er þessi skáld-
skapur — söngvar Keió-píens,
skáldkonungs og landsföður í Sze-
tsjóen fyrir fimm hundruð árum!
„Keió-píen, dásamlegi Keió-
píen,“ tautaði Sæ með undarlegan
glampa í augunum. „Keió-píen er
einnig uppáhaldið mitt. Kæri Mín-
Væ! Við skulum syngja óð hans
saman með hinu ævaforna lagi —
tónlist hinna glæsilegu ára, þegar
mennirnir voru göfugri og vitrari
en nú.“
Og raddir þeirra bárust gegnum
ilmiblandið kvöldloftið, áþekkar
röddum undrafuglanna, Fún-
hóang, samstilltar í skærri hljóm-
fegurð. En það var aðeins snöggv-
ast, því að töfrarnir í rödd stúlk-
unnar dáleiddu Mín-Væ, svo að
hann gat aðeins hlustað í orðlausri
hrifni, en ljósin í salnum svifu í
móðu fyrir augunum á honum og
gleðitár hrundu niður kinnar hans.
Þannig leið níunda stundin. Og
þau héldu áfram að ræða saman
og drekka svalandi purpuravín og
syngja söngva frá tímum Tangs,
þar til seint um kvöldið. Oftar en
einu sinni hugsaöi Mín-Væ til
brottferðar,enn staðráðnari en fyrr.
En ávallt hóf hún svo furðulegar
sögur um hin miklu skáld liðinna
alda og konur, sem þeir elskuðu, að
hann varð frá sér numinn. Og
rödd hennar var svo silfurskær. Eða
hún söng fyrir hann svo heillandi
söngva, að öllum skilningarvitum
hans fataðist, nema heyrninni. Og'
að lokum kom þar, eitt sinn er hún
drakk honum til, að hann gat ekki
stillt sig um að vefja handleggjun-
um utan um hálsinn á henni og
draga fagurt höfuð hennar að sér
og kyssa varirnar, er voru mikiu
rauðari og ljúfari en vínið. Nú urðu
varir þeirra ekki aðskildar. — Það
leið á nótt, en þau gættu þess ekki.
Fuglarnir vöknuðu, og blómin
luku upp krónunum við rísandi sól,
og að lokum sá Mín-Væ, að hann
neyddist til þess að kveðja hina
töfrandi ástmey sína. Sæ fylgdi
honum út á stigaþrepin, kyssti
hann blíðlega og sagði:
„Elsku drengurinn minn! Komdu