Dvöl - 01.04.1942, Blaðsíða 39

t>VÖL
117
vera, sem hann hafði nokkru sinni
kynnzt, og fann, að hann elskaði
hana jafnvel enn heitar en föður
sinn og móður. Langir kvöldskugg-
arnir runnu hægt og hægt saman
i fjólublátt rökkur meðan þau
spjölluðu saman. Gulir geislar
kvöldsólarinnar myrkvuðust, og
stjarnverurnar, er nefndar eru
„Ráðgjafarnir þrír“ og ráða lífi og
dauða og örlögum manna, luku upp
köldum og skærum augum sínum
á norðurhimninum. í húsi Sæ voru
niyndskreytt ljósker tendruð. Borð-
inu var hrundið fram til kvöldverð-
ar, og Mín-Væ tók sér sæti við það,
þótt matarlystin væri lítil. Hann
hugsaði aðeins um hið dásamlega
andlit stúlkunnar. Sæ veitti því at-
hygli, að hinn ungi gestur hennar
bragðaði varla á ljúffenginu, sem
lagt var á disk hans, og neyddi
hann til þess að drekka vín. Og
Þau drukku saman nokkur staup.
hað var purpuravín, svo svalt, að
bikarinn, sem því var hellt í, hjúp-
aöist höfugri dögg. Samt virtist það
brenna í hverri æð, með ókenni-
legum funa.
Mín-Væ þóttu allir hlutir verða
bjartari sem af töfrum, er hann
hafði drukkið vínið. Veggir stof-
únnar virtust þokast fjær og þakið
hefjast, ljóskerin glóðu í festum
sinum eins og stjörnur og rödd Sæ
barst að eyrum piltsins eins og
hljómkviða úr firrð svæfandi
kvöldsins. Honum svall móður,
^ungutakið liðkaðist og af vörum
hans féllu orð, sem hann hafði
aldrei getað ímyndað sér, að hann
þyrði að segja. Sæ reyndi samt
ekki að halda aftur af honum.
Varir hennar lyftust ekki í brosi, en
djúp og skær augun virtust hlæja
af fögnuði við hrósyrði hans og
jafnvel endurgjalda ástríðu-
þrungna aðdáun augnaráðsins með
ástúðlegri hlutdeild.
„Ég hefi frétt um sjaldgæfar gáf-
ur þínar,“ sagði hún, „og marg-
þætta og ágæta menntun. Ég kann
ofurlítið að syngja, þótt ég geti ekki
talizt hafa neina hljómlistarþekk-
ingu til brunns að bera. Nú nýt ég
þess heiðurs að vera í félagsskap
hámenntaðs tónlistarmanns og
ætla að voga mér að vera svo
óháttvís, að biðja þig að syngja
með mér fáeina söngva. Mér væri
það ekki lítið gleðiefni, ef þú vildir
leggja þig niður við að prófa söng-
hæfi mitt.“
„Það er minn heiður og gleði,
kæra frú,“ svaraði Mín-Væ. „Ég
get ekki tjáð það þakklæti, sem
svo sjaldgæft og ástúðlegt boð
verðskuldar.“
Lítil silfurbjalla gall, og hlýð-
in þernan kom með nótnablöð og
hvarf að vörmu spori. Mín-Væ tók
handritin og byrjaði að skoða þau
af mikilli ákefð. Pappírinn, sem
skráð var á, var ljósbleikur að lit og
léttur eins og köngulóarvefur, en
stafirnir voru fornlegir og fagrir
eins og þeir hefðu verið dregnir
með pensli Hö-song-Tsjí-Tsjú
sjálfrar — hinnar guðlegu vernd-
arvættar bókiðjunnar, sem ekki er