Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 25

Hlin
23
búningana, þó ekki væri nema til sparibúninga, því með
engu móti má það viðgangast, að hipir fögru, stílhreinu
og tilkomumiklu íslensku búningar leggist niður.
Auðvitað ættu kvennaskólarnir að hefjast hjer handa
og ganga á undan með góðu eftirdæmi, þeim stæði það
næst, en þeir gera það ekki, því miður. Það ætti að mega
gera þá kröfu til þeirra, að þeir í þessu sem öðru kendu
stúlkunum að meta öll þjóðleg verðmæti. — Sömuleiðis
ættu kvenfjelögin og kvenfjelagasamböndin að beita
áhrifum sínum í þessu efni.
Jeg vil leyfa mjer að tilfæra hjer nokkra kafla úr ritgerð
Sigurðar málara, sem hann nefnir: „Islenskir kvenbún-
ingar að fornu og nýju“. — Ritgerðin er yfir 80 ára gömul,
prentuð í „Nýjum fjelagsritum" 1857.
Þar segir svo:
„------Jeg ætla að tala hjer nokkuð um kvenbúning-
inn, af því jeg álít að það sje að minsta kosti fróðlegt fyrir
almenning að fá hugmynd um hvernig hann hefur verið
síðan landið bygðist.
í fornöld hafa konur sjaldan borið annan höfuðbúnað
en fald, síst við hátíðleg tækifæri og hversdagslega liafa
þær einnig oftast borið fald.
Faldurinn er án efa austurlenskur og kominn hingað á
Norðurlönd með Ásum, eða þjóðflokki þeim, sem um
þann tíma bygði Norðurlönd. — Hann er nefndur í hin-
um elstu kvæðum, sem til eru á vora tungu, og hefur
hann ætíð, meðan menn hafa sögur af, verið hvítur að
lit, því þannig er hann á gömlum myndum og þannig er
honum lýst í sögum og kvæðum.
Það var siður í fornöld og fram að 16. öld, að hver mær
gekk laushár og brugðið bandi um enni. Band þetta var
ýmislega útofið og stundum gullhringur. — Þegar meyjar
voru orðnar gjafvaxta, fóru þær að bera fald, en sama dag-
inn og þær giftust var það siður, að þær skyldu hylja and-
litið með brúðarlíni, — Lín þetta, sem konur báru fyrir