Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 94
92
Hlin
Maður, líttu þjer nær,
liggur í götunni steinn!
Jeg sendi „Hlín“ þessar línur af því að jeg álít kon-
urnar, sveitahúsmæðurnar, yngri og eldri, ásamt heima-
sætunum, líklegastar til skilnings og úrbóta á þeim
vandkvæðum, sem hjer um ræðir, og jeg tel á vera um
utanhúss- eða utanbæjar-prýði og snyrtingu.
Víst er mjer það fullljóst, hve yfirhlaðin störfum hús-
móðirin er innan sinna bæjardyra, og einnig hitt, að það
sem jeg sveigi hjer orðum að, er ekki beint í kvenna
verkahring, en jeg veit, af langri reynslu, að konur eru
gæddar næmari og dýpri skilningi fegurðar og smekk-
vísi en við karlar. — Þær hafa gleggra auga fyrir áferð
og ytra formi en við, og síðast og ekki síst, treysti jeg
þeim til að beita sínum sterka áhrifamætti á bændur
sína til aukins skilnings þeirra og átaka á þeim við-
fangsefnum, sem hjer um ræðir.
Veit jeg það vel, að mörgum ósóma og vansa hefur
verið álogið íslenskran bænda- og sveitalýð, bæði fyr og
síðar, en hinu er ekki hægt að neita, að mjög oft og víða
hefur áskort að vel væri um þrifnað og hirðubrag í hinu
nána umhverfi bæja okkar og híbýla. — Ekki ætla jeg
hjer að gera að umtalsefni það leiðinlega smekk-, skiln-
ings- og skipulagsleysi, sem oft á sjer stað um nýbygg-
ingu sveitaheimilanna. — Nei, það eru bara smámunir,
að margra dórni, sem jeg vildi skrafa um. —
Viðurkend sannindi eru það, að við mannanna börn
mótumst, meir en við sjálf gerum okkur ljóst, af því um-
hverfi, sem okkur skapast, en þó einkum af því umhverfi,
sem við sjálf sköpum. — Hið andlega ástand okkar hlýtur
að mótast og bera blæ þess ytra forms eða lífsveruleika,
sem við búum við. — Þessvegna er ómótmælanlegt, að