Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 52
50
Hlín
Hin fagra björk var flutt í nýja sveit,
þar festi hún rót og sterkar greinar bar,
því vinarhendur hlúðu að frjófum reit,
og hverju nýju brumi, er fæddist þar.
En ungum gróðri skýldi stofninn sterki,
er stormur bljes, og lengi sjást þess merki,
hve hlýtt og bjart í hennar skjóli var.
En naprir vindar næða um tún og mörk,
er nálgast haust og stytta tekur dag,
og 1 jljarstormur braut þá fögru björk.
Öll bygðin kveður við með sorgarlag.
IJað verður aftur varla fylt það rjóður,
þó vaxi nýr og limaprúður gróður
og nýir tímar nýjan flytj i hag.
Nú blikna lauf og falla á freðinn svörð
og frostið nístir limar, merg og björk,
svo heimtir aðeins arf sinn móðir Jörð
af öllu því sem lifir, rnanni og björk.
En æðra líf á annar mannsins þáttur, —
hans andi og sál, er skóp sá guðdómsmáttur,
sem kveikti sól að klæða bera mörk.
Og því er dauðans skuggi skuggi einn,
er skynjun dapri og sljófri villir sýn,
á bak við ský er ávalt himinn hreinn
og heiður, þar sem fögur eygló skín.
Er þokubelti hylur miðjar hlíðar,
skal hærra stefnt og þangað nærðu síðar,
þótt urð sje grýtt og erfið gangan þín.
Páll G. Kolka.