Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 123
Hlin
121
lendar og erlendar. — Kernur þá í ljós, að hinar íslensku
standa ekki að baki hinna. — Eru þær auðugar að svo-
nefndum fjörefnum, er nú er af öllum lýð sótst svo mjög
eftir. — Og þegar þar við bætist það, sem reynslan hefur
löngum sýnt, að framleiðsla hvers lands er börnum þess
hollust, þá ætti það að vera oss gleðirík hvöt til að vinna
sem best að framleiðslu lands vors, og hagnýta oss hana
fyrst af öllu til fæðu, klæða og margs fleira. — Þetta ætti
að vera metnaður vor.
Raunalegt er að líta á það, að þar sem feðurnir áður
„Reistu sjer bygðir og bú í blómguðu dalanna skauti
ukust að íþrótt og frægð, undu svo glaðir við sitt“,
— að þar skuli nú eyðast bæir hver af öðrum. — Landið
víða með sinni frjóu mold leggjast í órækt og auðn, en
fólkið þyrpast til strandar.
Jeg þekti vel einn af íegurstu dölum lands vors, reynd-
ar nokkuð vetrarríkan, en sumarsælan, með angandi
bjarkailm fjallanna á milli, grónum grundum, indæl-
um blómum og feitu fje í hlíðum. — Nú er mjer sagt, að
hjer sjeu 7 eða 8 bæir komnir í eyði á fáurn árum.
— Þetta er undarlegt samhliða nýbýlahugmyndinni, og
einkum er miklar samgöngubætur gera nú alla aðflutn-
inga miklu ljettari á afvikna staði.
En vonum að bráðum birti aftur til og vinnum að því!
— Látum nýbýlin vera vorboða, sem meðal annars vitji
aftur bústaðanna horfnu. — Heiðrum fjelögin góðu, sem
nú setja sjer fyrir að endurvekja vinnu að og af afurðum
lands vors. Heiðrum forgöngumenn þessara hugsjóna,
þeir eiga það skilið. — Og vjer, vinnandi bræður, og syst-
ur, skulum fylgja þeim dyggilega og njóta þeirrar gleði
og gæfu, sem föðurland vort og móðurjörð getur veitt
vinnandi og umhyggjusömum börnum sínum.
S. G.