Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 31

Hlin
29
bnappana og alt þarað lútandi, eða þeir senda það til út-
landa, af því það þykir þar merkilegt, en sjálfar fyrir-
verða konurnar sig að bera það.
Svona er nú hátíðabúningurinn orðinn, en hversdags-
búningurinn er lítið skárri. — Fyrir hinn aðdáanlega og
einfalda húfubúning, sem allir útlendir hafa augnayndi
af, og sem auk þess sýnir mikla fegurðartilfinningu, eru
konur farnar að bera tilgerðarlegan ljereftskjólabúning,
grá- og rauðbröndóttan, með dönsku sniði (sem þær
kalla), og þar á ofan setja þær húfu, sem ekki á þar við,
verður svo sitt af hverju tagi, ósamkynja og athlægilegt.
Það er ilt og broslegt að sjá, þegar menn koma í sveita-
kirkju á íslandi og mikið er við haft, það er eins og þar
sjeu samankomnar allskonar þjóðir og sín skepnan af
hverri þjóð. — í sömu kirkjunni er kvenfólk með allskon-
ar höfuðbúning og allskonar fatasnið, svo manni gæti
dottið í hug að maður væri kominn í grímudans. Surnar
hafa hatt á höfði með stóru skygni, sem stendur fram og
upp af höfðinu miklu meira en nokkur hjálmgríma, með
tvéim klóm á kollinum, sem ógna tveim himinsáttum. —
Hefði Úlfljótur, hinn gamli löggjafi íslendinga lifað, þá
hefði hann bannað að sigla að landi með slíkum höttum,
svo landvættir fældust þá ekki. Þetta halda menn að sje
meiri háttar og fagurt, þetta halda menn að útlendum
líki, en því fer fjarri, einmitt að þessu hlæja þeir, og
munu margir hafa heyrt það, sem samgöngur eiga við þá.
— Það er heldur enginn hægðarleikur fyrir konur á ís-
landi að fylgja erlenda móðnum. — Hvernig geta menn
upp til sveita vitað, hvernig búningar breytast í Parísar-
borg á ári hverju.
Það sætir undrum, að hvergi held jeg að sje að tiltölu
eins blind eftiröpun í búningum eins og á íslandi, og er
þetta því meiri furða, sem íslendingar eiga fegri þjóðbún-
ing en flestar aðrar þjóðir. Og þó það findist nú, að ein-