Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 80

78
Hlin
Á einhverjum tímamótum á æfiferli foreldra okkar,
jeg held þegar þau áttu 25 ára hjúskaparafmæli, gáfum
við systkinin þeim klukku. Hún var hin glæsilegasta og
spilaði lag í hvert sinn, er hún sló. — Klukka þessi var
sett upp á vegg gegnt hinni klukkunni, sem fyrir var, lít-
illi klukku, sem ljet lítið yfir sjer, en taldi tímann með
hárvissri nákvæmni og gerir enn í dag. Þegar þessi stóra
og skrautlega klukka var komin þarna á móti þessari litlu,
litu fáir við henni. — En eftir lítinn tíma fór nýja klukkan
að ganga skakt, enginn gat lagað hana. Að síðustu gerði
hún lítið annað en spila upp aftur og aftur lagið, sem
allir voru að verða leiðir á. — Á heimilinu var garnall
maður, er Hjálmar hjet, og var altaf kallaður Hjalli, hann
var búinn að vera hjá foreldrum mínum yfir 20 ár og
þótti vænt um gömlu klukkuna. — Hann staðnæmdist oft
fyrir framan nýju klukkuna, eftir að hún hætti að ganga,
ypti öxlum og sagði: „Hún gengur ekki sú nýja“. — Snjeri
sjer síðan að hinni gömlu og sagði í dálítið hróðugum
málrómi: „Hún stendur sig nokkuð sú gamla!“ — Mjer
finst þetta vera táknmynd garnla og nýja tímans. — Yfir
gamla tímanum hvíldi meiri alvöru- og ábyrgðarþungi. —
Það er altaf fljótgert að kasta frá sjer því gamla, það er
ekkert við því að segja, sje hið nýja, sem upp er tekið
jafntraust og haldgott og hitt, sem frá sjer var kastað.
Ritað um Jónsmessuleytið vorið 1941.
Sigríður Björnsdóttir.
Guð verndi land og lýð,
hans ljósið alla tíð
ljómi með loga skærum
í lands vors bygðum kærum.
M.