Hlín - 01.01.1942, Blaðsíða 113

Hlin
111
og sívakandi yfir allri okkar velferð. Við munum ótal at-
vik frá æsku, sem mamma gerði fyrir okkur, sumt af því
fanst okkur þá bara sjálfsagt og hversdagslegt, en seinna
í lífinu höfum við fundið, að þessi smáatriði hafa orðið
okkur Ijós, sem hefur lýst í gegnurn raðir áranna.
Það var ljósið í glugganum hennar mömmu, senr
jeg ætlaði að tala um. — Móðir mín hafði þann sið, að
hún setti ljós út í gluggann, þegar dimma tók á kvöldin,
svo að við, og þeir sem um veginn fóru, sæjum hvar rjetta
leiðin lá og hvar við væruin stödd. Ef við vorum seint á
ferð og dirnt var úti, þá var það ljósið í glugganum henn-
ar mömmu, sem hjálpaði okkur til að finna rjettu leiðina
og komast heil heim. Altaf skein það, hógvært og leið-
'beinandi, hvort sem var að kvöldi eða að nóttu.
Mjer finst rnega taka þetta líka í andlegri merkingu.
Hið trúarlega ljós, sem móðir mín kveikti í sál okkar
í æsku, ljós samúðar og kærleika, það kastar yl og birtu á
alla okkar lífsbraut. — Þegar út í lífið kemur, stormurinn
æðir, myrkrið skyggir, efasemdir og örðugleikar mæta,
svo örðugt er að sjá til vegar, þá er það ljósið, sem Guð
hefur gefið okkur í gegnum hana móður okkar, ljósið í
glugganum hennar mömmu.semlýsir okkur leiðina heim.
En mig langar til að biðja ykkur að líta á þetta með
mjer frá annari hlið. Nú skulum við mæður stinga hend-
inni í okkar eigin barm og athuga hvernig það ljós er,
sem við setjum í gluggann til leiðbeiningar börnum okk-
ar og hinni uppvaxandi æsku. Eða setjum við nokkurt
ljós í gluggann? — Er það ljós friðar og kærleika, sem
lýsir lífsbrautina á enda?
Hinar daglegu annir eru svo rniklar, eða svo finst okk-
ur að minsta kosti, að við höfum lítinn eða engan tíma
til að hugsa um hið leiðbeinandi ljós fyrir æskuna. — Það
er svo margt sem að kallar: Heimilisannir og einlægar
samkomur og margháttað fjelagslíf, það virðist aldrei tírni
til að hugsa um, hvort það skín nokkurt ljós úr glugga