Vesturland - 24.12.1966, Qupperneq 18

18
víðavangi allan tímann. Um
þá lék hinn æðisgengni storm
ur, í andlit þeirra börðust ís-
komin eins og hárbeittir
nálaroddar. Þeir urðu að rýna
hvössum augum út í sortann
og hríðina og beita þar allri
sinni athygli, svo að unnt
væri að beita skipinu sem
þægilegast upp í hverja báru,
sem yfir féll. Þeir urðu að
beita höfði í hverja báru, sem
yfir stjórnpallinn féll, bein-
línis að stinga sér í hana og
hrista hana af sér á sama
hátt og skipið. Þeir gátu að
vísu við og við skotið sér inn
í kortaklefann, sem var undir
pallinum, og skipzt á að
standa vörð, en það þurfti
mikið þrek til að standa þar
allan þennan tíma og gefast
ekki upp. í forystu fyrir
þeirri sveit, er þar stóð var
Jóel skipstjórinn. Þá var hann
fyrst í essinu sínu, er hann
hafði við slíkt ofurmagn að
ast á milli íbúða eftir þil-
farinu, enda skipið allt einn
ísklumpur, svo að hvergi varð
hönd eða fót á fest. Og enn
var útsýni óskýrt. Um hádegi
fengum við landkenningu,
skipið stefndi beint á Barð-
ann, sem þá var ekki langt
undan. Var stefna þá sett inn
Dýrafjörð. Bryti og mat-
sveinn hófust þá fyrst handa
um að kveikja upp í eldavél-
inni og undirbúa matargerð.
En á meðan á því stóð var
hámað i sig brauð, ostur,
pylsur, hrá egg og öl, rétt
til að seðja mesta hungrið.
Sumir fengu lika snaps að
hressa sig á, eða allir þeir er
þess óskuðu. Fyrsta heita mál
tíðin var steikt egg með
fleski. En hún var ekki til-
búin fyrr en „Columbus"
skreið inn undir Haukadals-
bótina. Aldei held ég að ég
hafi verið mat mínum fegn-
ari en í þetta sinn, eftir nærri
... Eimskip reykháfslaust, alþakið jökultindum ...
etja, vitandi að það var undir
því komið m.a. að hann
kiknaði ekki, hvort skipið
kæmist nokkru sinni í höfn,
eða yrði hér ofsanum að bráð.
Nú var draumurinn minn
allur fram kominn. Seinna
laginu var miðað betur. Hark
an í laginu margfalt meiri.
En af þessu lagi fann ég
aldrei kulda, sem af hinu
fyrra, því að þótt frost og
fjúk væri ofan þilja, sam-
fara veðurofsanum, var ég
vel geymdur undir þiljum, þar
sem þess var gætt, iað halda
öllu þurru.
Að morgni þess 28. nóv.
slotaði veðrinu. Hafrótið var
þó enn mikið, svo að hafa
varð alla gát á, að beita skip-
inu undan vindi og sjó. Loft-
ið var enn þrungið skýjum,
og hvergi var land að sjá.
Eftir sjólagi og dýpi að telja
taldi skipstjóri sig vera kom-
inn vestur fyrir Hom, lík-
iega vestur á móti fsafjarðar
djúpi. Stefna var því sett
beint á land. Þótt byrjað væri
að sigla, var veðrið enn svo
illt, að ógerlegt var að kom-
þriggja sólarhringa föstu.
Þeir vom margir á Dýra-
firði, sem undruðust þetta ís-
fjall skríða inn fjörðinn og
leggjast þar að bryggju. Það
var þar ekki daglegur við-
burður, að sjá eimskip reyk-
háfslaust, alþakið jökultind-
um skríða þar í lægi. Þegar
reykháfurinn hafði verið
reistur við og honum fest á
sinn stað, og annað það sem
aflaga hafði farið í veðrinu
hafði verið lagfært, hélt
„Columbus" ferðinni áfram.
Var hann nú miklu líkari sjálf
um sér, er hann tók stefnu út
Dýrafjörð til þess að taka
næstu höfn á ísafirði. Frá ísa
firði var haldið suður með
öllum fjörðum og komið við
á hverri höfn, bæði á Vest-
fjörðum og á Breiðafirði. Síð-
asta höfnin, sem komið var á
var Amarstapi að morgni
þess 16. nóvember. Þaðan var
stefna tekin á Reykjavík. Um
kvöldið þess sama dags skreið
„Columbus" inn á Reykja-
víkurhöfn í jafnstilltu veðri
eins og var um kvöldið, þegar
hann iagði upp í þessa strand
LIPUR
BILLINN
FYRIR ÍSLAND
FALLEGUR
SCOUT 100
SCOUT 000
SCOOT 000
ÁrmúTa 3 — Sími 38900.
ferð sjö vikum áður.
Næsta dag tók Rasmusen
sér far til Kaupmannahafnar
með milliferðaskipinu „Botn-
ía“. Hann hafði fengið nóg af
því, að velkjast að haustlagi
í íslenzkum strandferðum.
Hann hafði í raun og vem
aldrei náð sér eftir taugaá-
fallið, þegar skipið var nærri
sokkið og allt á floti í vélar-
rúminu, og þriggja sólar-
hringa fárviðri með frosti
og stórsjó fyrir Norðurlandi
hafði ekki bætt um heilsufar
ið, sem ekki var von. Þann
sama dag var ég ráðinn yfir-
vélstjóri á „Columbus". Hann
skyldi láta í haf eftir nokkra
daga, og halda beint til Kaup
mannahafnar, þar sem undir-
búa skyldi skipið til strand-
ferða, er hefja skyldi á ný
eftir áramótin. Það var með
nokkru yfirlæti, að ég tókst
þá á hendur, einn allra Is-
lendinga, yfirvélstjórastarf á
dönsku farþega- og flutninga-
skipi, sem ætlað var að
stunda millilandasiglingar og
strandferðir fyrir ísland. Á
Oruggur á vegleysum
TRAUSTUR ferðafélogl
Umboðsmaður á ísafirði:
ÞORGEIR HJÖRLEIFSSON - Sími 555 og 390.
ég víst enn, eftir því sem ég
bezt veit, þann heiður, að vera
eini íslendingurinn, sem Danir
hafa trúað fyrir slíku starfi
í flota sínum.
Þegar lokið hafði verið
undirbúnmgi að ferðinni til
Kaupmannahafnar, lét „Col-
umbus í haf. Sú ferð varð
annað ævintýri. En það er
önnur saga.
Gísli Jónsson.
Holt er....
Framhald af 13. síðu.
að því, hvernig þeir sæktu
kirkju í Holti. „Ágætlega,"
sagði hann, „þeir geta bara
aldrei komið til kirkju, því
að þegar þeir ætla að fara
ríðandi er flæði, en ef þeir
ætla að koma á sjó þá er
fjara.“ Eitthvað hefur nú
þótt hrikta í því, að Önfirðing
ar sæktu ekki vel kirkju, en
mér fannst þeir nú sækja
kirkju bara sæmilega vel, og
seinni árin mörg, eftir að
fólki fækkaði, þá messaði ég
miklu sjaldnar í Holti. Þegar
vel stóð á og ég var viss um
að fólkið gæti komið, þá boð-
aði ég messu og þá kom það
líka. Mér fannst fólkið vera
kirkjurækið á mörgum bæjum
þarna, þó einstöku heimili
væru, sem skáru sig úr.
— Mér líkaði ved við fólk-
ið. Vestfirðingar yfirleitt eru
trölltryggir menn, ákaflega
tryggir, fastheldnir, kannske
dálítið seinteknir, ofurlítið fá-
látari og seinteknari en Norð-
lendingar eru margir hverjir,
en þeir eru menn að mínu
skapi, margir og ég held að
ég sé að ýmsu leyti líkari
þeim heldur en Norðlending-
um, þó ég sé nú Norðlending-
ur alveg í húð og hár. Við
hjónin og fjölskylda mín, við
undum okkur vel í Önundar-
firði. Holt er yndislegur stað-
ur.