Búnaðarrit - 01.01.1945, Page 28

21
B Ú N A Ð A R R I T
þessu móti hafi hann oft komizt lengra og unnið meira
gagn heldur en með hinu að brjóta brýrnar, er mest
bar á milli, — vandinn eigi ininni að kunna að biða
ósigur en að sigra. En í eðli sínu var Magnús vinfast-
ur injög og tryggur, hæði mönnum og málefnum, og
hjálpsamur. Ivom það oft fram á greinilegan og stund-
um einkennilegan hátt, sérstaklega var honum Ijúft
að rétta hjálpandi hönd og styrkja með ráðum og
dáð, er hann fann, að fullur manndómur var fyrir hendi
til sjálfsbjargar og framtaks.
Þótt Magnús kynni vel til ræktunarstarfa og störf
hans á því sviði muni lengst halda nafni hans á lofti,
er hann gerði kotbýji að höfuðbóli, slcyldi enginn, er
Htið kann til ræktunarstarfa, telja sér fordæmi hans
ófært, sökum þess hve mikið beri á milli né halda, að
ræktunarlærdómur, svo að af bar, hafi gert honum
götuna greiða flestum öðrum framar. Magnús var allt-
af að læra ræktunarstörfin, það var hans mesti styrk-
ur. Enginn þarf að halda, að freklega eins árs verk-
nám í Noregi hafi gert hann fullnuma. Og búfræðilega
skólamenntun skorti hann. Það vissi hann lílca fullvel
og reyndi að liæta sér það upp ineð lestri búfræðirita.
Rc.ijndii sjúlfur, og reyndu aftur, ef ekki tekst sem bezt
i fyrstu atrennu. Vinnan og reijnslan voru þeir kenn-
arar, er af var numið, þeirra tilsögn brást ekki. Hún
er ágætust fyrir þær sakir, að engin kennisetning er
svo alger, að hún geti eigi brevtzt og batnað i skóla
starfs og þroska. í rúm 20 ár ræddum við Magnús
margt um ræktunarmál og vorum oft hvergi nærri
sammála. Veit ég því fullvel, hvernig skoðanir lians og
þekking á ýmsum einstökum atriðum þeirra mála
breyttust og þróuðust , jafnvel svo, að tilefni gat verið
til þess að benda hpnum á það, er á inilli bar umskoðan-
ir og sækja þurfti mál eða verja. „Svo lengi lærir sem
lifir,“ ef ekki skortir vilja til að lifa og læra. Hann skorti