Samtíðin - 01.08.1934, Blaðsíða 24
NÁTTÚRUPRÝÐI!
i
Nú er sumar. Hver og- einn,
sem getur, reynir að nota sum-
arið til þess að njóta útiverunn-
ar í „guðsgrænni náttúrunni“
og sólarinnar, — þá sjaldan
hún gægist fram á milli skýj-
anna. Þetta er ágætt og nauð-
synlegt. Ekki veitir af að safna
bætiefnaforða fyrir langan og
dimman veturinn.
Það er yndislegt að koma út í
sveit að sumarlagi í góðu veðri.
Maður er svo frjáls og óháður
undir berum himni.
En eru þá engar skyldur, sem
hvíla á herðum vegfarandans,
þegar hann er úti á víðavangi ?
Jú, vissulega. — Þegar við
heimsækjum kunningja okkar eða
komum á opinbera staði, finst
okkur það skylda okkar að koma
sómasamlega fram og óþrifa ekki
meira út en nauðsyn krefur.
En hvernig er það úti í náttúr-
unni ?
Á hverjum sunnudegi fara hóp-
ar manna úr Reykjavík og annars-
staðar frá út í sveit, til þess að
skemta sér og njóta sumarblíð-
22
unnar. Við skulum hugsa okkur
eftirfarandi atburðakeðju, sem
eldvi er óvenjuleg: Fólkið fer af
stað með fulla tösku vista- Smurt
brauð, ávaxtadósir, banana, öl,
vindlinga o. fl. Það ekur langt frá
bænum, finnur fallega laut eða
skógarrunna, sest þar niður og
matast. Þegar farið er að taka
saman pjönkumar og halda
heim, þykir óþarfi að taka
allar umbúðirnar með. Það fleygir
bréfunum, blikkdósunum upp-
rifnu, bananahýðinu og vindlinga-
umbúðunum. Flöskunum er stilt
upp á stein og þær grýttar
og flöskubrotin fljúga í allar áttir.
»Nú höldum við heim . . .«