Samtíðin - 01.10.1934, Qupperneq 9

SAMTÍÐIN
GULLFÉLAGIÐ
Eg steinhætti þessu andskot-
ans pikki, sagði ég við sjálfan
mig, og stóð upp frá ritvélinni.
Klukkan var að verða 9 og mér
i'anst vinnudagurinn orðinn nógu
langur, — eða réttara sagt —-
fingrunum á mér fanst það. Nú
ætlaði ég að gefa líkama og sál
h\úld frá dagsstritinu. Handritið
skildi fá að taka á sig náðir til
morguns. Fallnir víxlar skyldu fá
að liggja í valnum og bíða vafa-
samrar upprisu, óáreittir af hug-
skeytum frá mér. Og himintungl-
in skyldu fá að ganga sinn gang
án minnar ihlutunar. Nú var sú
hráða stund komin, að ég mátti
njóta næðis og hvíldar og ........
Það var barið að dyrum harka-
iega og hurðinni hnindið upp,
áður en mér vanst tími til að út-
varpa venjulegu inngönguboði.
■Gott kvöld. Sæll og blessaður!
Gott. kvöld, svaraði ég, dálítið
olundarlega.
Mikið var ég heppinn að hitta
Mg heima. Eg þarf mikið við þig
að tala. Má ég tylla mér hérna?
Gerðu svo vel.
dæja, heillakall, nú verður þú að
Eftir PJETUR GEORG
láta hendur standa fram úr erm-
um, og skrifa fyrir mig heilmikið
mál í kvöld, — eða öllu heldur í
nótt.
Nú, hvað stendur nú til ?
En gullið!
Gullið! Hvaða gull er nú það?
Hvaða gull? Hefirðu ekki lesið
Vísi ?
Nei, ekki í dag.
Nú var ég nærri búinn að
gleyma þeirri kurteysisskyldu, að
kynna gestinn fyrir ykkur, lesend-
ur góðir.
Þetta var enginn annar en
Doddi Sæland. Það er víst nóg að
nefna nafnið, — þið kannist öll
við Dodda.
Nú, jæja, ekki það! — Þá verð
ég víst að lýsa manninum nánar,
þeim til leiðbeiningar, sem ekki
þekkja hann. Það tekur eklci
langan tíma.
Doddi er nútímamaður í þess
orðs fylsta skilningi, og er þó af
léttasta skeiði. Hann er framfara-
trygt getur friðinn í álfunni, er
að jafnvægi komist á á milli
þjóðanna. Því má ekki gleyma, að
Evrópuríkin eru ennþá betur bú-
in vopnum nú, en þau voru 1914,
og það eina, sem trygt getur
friðinn og afstýrt nýjum heims-
ófi-iði, er samvinna á milli Lond-
on og Rómaborgar.
Gl. R. þýddi.
7