Samtíðin - 01.05.1942, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
jafnan að fai-a í kringum lögin, þeg-
ar um áfengis- og eiturlyfjasölu er
að ræða. Vonandi berst þetta lyf ekki
i ríkum mæli hingáð til lands. Ella
má vitanlega gera ráð fyrir, að ein-
hverjir fáráðlingar meðal þess hluta
þjóðar vorrar, sem nú gleypir dóm-
greindarlaust við hvers konar erlend-
um áhrifum, verði því að bráð.
Gagnvart óliappamennsku slíks fólks
her oss jafnan að vera vel á verði.
LÖGREGLUÞJÓNN var spurður,
hvernig á því stæði, að liann
gæti oft tekið menn fasta, án þess
að nokkur liávaði heyrðist.
— Ég hef sömu aðferðina og við
konuna mína, svaraði liann. — Þegar
hún sleppir sér og talar sem hæst,
þýðir ekkert að ætla sér að yfirgnæfa
hávaðann í henni. í stað þess livísla
ég öllu, sem ég segi. Sömu aðferð
hef ég við ölóða menn. Þá vita þeir
ekki, hvaðan á þá stendur veðrið, og
ójðara en varir eru þeir sjálfir teknir
að hvísla. Það hregzt aldrei.
Hafnfírðingur: — Konan bin eign-
aðist barn i nótt, heyrði ég.
Reylcmkingur: — Hamingjan
lijálpi mér. Heyrðuð þið það alla
leið suður í Fjörð?
Vegna margltrekaðra bciðna um eldri
árganga Samtíðarinnar, skal það tekið
fram, að til þess að geta selt ritið heilt
frá upphafi, vantar afgreiðsluna eftirfar-
andi hefti: 5. hefti í 1. árgang (1934)
og 2., 3., 4. og 9. hefti í 8. árgang (1941).
Þessi hefti vill afgreiðslan kaupa.
Vilji menn eignast ritið frá upphafi, að
undanskildum þcssum heflum, geta þeir
fengið það fyrir 4 5 krónur (ca. 2500
bls.). SAMTÍÐIN, Pósthótf 75.
Hreiðar E. Geirdal:
Máttur orðsins
Málsins göfga upphaf ómar
alltaf, þegar dagur ljómar,
endursögð um heiminn hljómar
Herrans skipun: Verði ljós.
Orðin sundra öllum kvíða,
— eins og söngvar helgitíða —
vekja líf í alheims æðum,
orkustraum til lands og sjós.
Krafti máls um aldir alda
enginn syngur verðugt hrós.
Þokur hæsl í hæðum brunnu.
Hnettir nýjar brautir runnu.
Glóðu í mistri geislar sunnu.
Gengu í bylgjum lönd og haf.
Dreifði skuggum dagur feiminn.
Drottinn var að skapa heiminn.
Skipun hans, með helgikrafti,
himni og jörðu framtíð gaf.
Máttur orðs varð allra hluta
uppistaða og fyrirvaf.
Hjarðir krupu að lífsins lindum.
Löndin náðu föstum myndum.
Gróður óx að efstu tindum,
alla leið frá sævarströnd.
Ægisbúum öldur sungu
ástarljóð á hafsins tungu.
Ár og lækir lcndur skreyttu
líkt og fögur silfurbönd.
Fossar þuldu þýða söngva,
þeyttu úða um gróðurlönd.
Röðull vermdi grös á grundum,
geisla rétti vík og sundum.
Fuglar sungu í fögrum lundum,
færðu Drottni þakkargjörð,
Vizka og snilli voru að mætast.
Vonir stærstu áttu að rætast.
Mett af blessun láðs og lagar
lifði farsæl dýrahjörð.
Ut úr myrkri, auðn og tómi
orðið seiddi fagra jörð.