Samtíðin - 01.02.1944, Blaðsíða 7

SAMTiÐIN
Febrúar 1944_Nr. 99 11. árg., 1. hefti
ÚTGEFANDI: SIGURÐUR SIÍÚLASON MAGISTER. UM ÚTGÁFUNA SJÁ BLS. 32.
TT INN ÞJÓÐKUNNI brautryðjandi yor
á sviði íþróttamála og líkamsmenn-
ingar, Jón Þorsteinsson íþróttakennari,
hefur nýlega sent frá sér bók, sem hann
nefnir Vaxtarrækt. Þetta er kennslu-
bók eða öllu fremur handbók fyrir hvern
þann fslending, sem annt er um líkama
sinn, ómissandi æskunni, sem enn er á
vaxtarskeiði og því háð alls konar að-
steðjandi gelgjuskeiðssjúkdómum. Öldum
saman gerði hin langkúgaða íslenzka þjóð
ærið smáar kröfur til lífsins. Hungrað
fólk, sem lagði sér skóbætur til munns,
átti sér ekki æðri líkamlega hugsjón en
þá, að fá eitthvað ætt að éta. Þeir snauð-
ustu horféllu. Harðgerðari hluti þjóðar-
innar tórði. Nú er sú öld runnin upp,
er menn hafa nóg að bíta og brenna.
Þjóðin hefur með bættu viðurværi blásið
í sundur. Hið þrælkaða kyn er að verða
hávaxið og frjálsmannlegt. Víðtæk íþrótta-
starfsemi er hafin víðsvegar í þessu strjál-
býla landi. En fiölmargt er enn vanrækt.
Þess verður ekki með sanngirni krafizt,
að sú þjóð, sem oft og einatt eygði þann
möguleika aðeins í hillingum að seðja
hungur sitt, hafi enn gert sér það ljóst,
hvaða mataræði sé henni hollt. En nú
hefur hinn merkilegi félagsskapur, Nátt-
úrulækningafélag ísla.nds, hafizt handa
um að kenna fólki, hverra fæðutegunda
því beri að neyta og hverjar að varast.
Þar með er sú alda vakin, sem ekki mun
verða lægð, enda þótt hún eigi fyrir sér
að steyta á ýmsum skerjum þröngsýni,
tregðu og heimsku.
Jón Þorsteinsson íbróttakennari er mað-
ur, sem íslenzka þjóðin getur verið stolt
af að eiga. Vér erum vanir bví. fslend-
ingar. að vér séum dregnir í dilka eftir
sérstökum Iit. Sá maður, sem ekki ber
ákveðið mark á enni sér, er í augum
fjárhirðanna tæplega á vetur setjandi,
hvað þá meira. Á íslenzkum vettvangi
fyrirfinnst meiri mannfyrirlitning en þeir
menn eiga auðvelt með að gera sér grein
fyrir, sem hafa í huga sér alla sögu þjóð-
ar vorrar og vita, að þjóðin er ekki
annað en stór fjölskylda. Þessari fjöl-
skyldu a 11 r i langar Jón Þorsteinsson
til að leiðbeina með bókinni Vaxtarrækt.
Honum er það ekki nóg, að hafa árum
saman starfrækt stærsta og veglegasta
íþróttaskóla landsins, lagfært og læknað
hryggskekkju ótal ungmenna og veitt þús-
undum manna aukna hollustu í gufubað-
stofu sinni, heilsulind, sem forráðamenn
höfuðsta.ðarins virðast ekki hafa haft vit
á, að sjálfsagt væri að starfrækja í sam-
bandi við Sundhöll Reykjavíkur. Jón vill
með fyrrnefndri bók veita allri íslenzku
þjóðinni kost á að hagnýta sér það, sem
hann mundi aldrei geta kennt nema nokkr-
um hluta hennar í íþróttasölum sínum.
Hann segir í formála bókarinnar: „Síð-
an ég fór fyrst að iðka líkamsæfingar,
finnst mér, að kennarar mínir hafi eink-
um beitt athygli sinni að tvenns konar
ágöllum á vexti nemenda, aflöguðu baki
og bringu. Þeir hafa reynt að ráða bót
á þeim, sem frekast mátti verða. — Löng
re.vnsla hefur sýnt, að með réttu æfinga-
vali og kennsluaðferðum má bæta úr ýms-
um vaxtarlýtum, ekki hvað sízt þeim, sem
stafa af skekkjum á hryggnum. Fyrir alla,
sem skekkjast og vaxa illa, er þetta mjög
mikilvægt. Hitt er þó engu minna vert,
að alla jafna er hægt að koma í veg fyrir
þess konar lýti, ef iðkaðar eru, helzt dag-
lega. leikfimisæfingar, sem stefna að því
að liðka hrygginn og styrkia bakvöðvana.
Hér er lýst nokkrum slíkum æfingum.
Þær eiga að vera vörn gegn hryggskekkju
og öðrum skvldum vaxtarlýtum. og í þeim
tilganai er bókin samin.“ — Samtíðin vill
ráða öllum til að lesa þessa bók.