Samtíðin - 01.02.1944, Blaðsíða 9

SAMTÍÐIN
5
brotnaði, en ökufantinn sakaði ekki.
Ekkert verður fullum að fjörtjóni!
Gamall maður varð fyrir manni á
reiðhjóli í gær á Eiríksgötu. Fékk
heilahristing. Ivona datt í hitaveitu-
skurð í nótt, en komst sjálfkrafa
upp úr aftur. Hvað var manneskj-
an að gera úti um miðja nótt? Eldur
„varð laus“ í hænsnakofa inni i
Sogamýri í gærkveldi. Slökkviliðið
óðara komið á vettvang og búið var
að kæfa eldinn, áður en nokkurt
tjón verður. Allt saman smáfréttir
með eindálka fyrirsögn. Betur má,
ef duga slcal. Og stundum lumar
lögreglan á mergjaðri fréttum.
Eitt, meðal annars, er blaðamann-
inum nauðsynlegt: að finna, hvar
feilt er á stykkinu, livað er frétt-
næmt og livað ekki. Það er haft
eftir erlendum ritstjóra, að þó að
hundur bíti mann, sé það engin
frétt. En ef maður bíti hund, þá sé
það frétt. Auðvitað er það talsverð
frétt, ef sjómenn lirekjast á fleka
sólarhringum saman úti fyrir Aust-
fjörðum, en ef það keniur fyrir,
þegar sjómennirnir eru að örmagn-
ast af hungri og þorsta, að kópur
skriður upp á flekann til þeirra og
allt að því býður þeim kjöt sitt til
matar og blóð sitt til drykkjar, þá
er það stórfrétt, nærri þvi furðu-
frétt: tveggja dálka fyrirsögn, ekki
að tala um annað, mætti vera þriggja
dálka, ef litið er um fréttir. Varla
er það meira en eindálka frétt, þó
að kvikni í illa verkuðum heyrudda
auslur á Ej'rarbakka eða Stokks-
eyri. En ef svo vildi til, að hern-
aðarflugvél væri að sveima þarna
yfir, flugmennirnir sæju eldinn,
kæmu skejdi „til jarðríkis“, slökkvi-
lið setuliðsins brygði við liart og
títt, snaraði sér á brunastaðinn og
bjargaði næstu liúsum frá því að
verða éldinum að bráð, þá er óbætt
að setja tveggja dálka fyrirsögn á
fréttina.
En nú heimtar prentsmiðjan próf-
arkir til leiðréttingar, og engin er
miskunn hjá Magnúsi. Þær hafa
safnazt fyrir, meðan verið var að
safna fréttunum, og nú verður að
lesa þær í flýti. Það er því engin
furða, þó að hinn hvimleiði prent-
villupúki geri blaðamanninum
marga slæma skráveifu. En stund-
um er bann glettinn og býr til fyndn-
isyrði, þar sem blaðamanninum
dalt sízt í hug að taka á andríkinu.
Og ekki er öll nótt úti enn. Nú
er eftir að „brjóta um“, raða efn-
inu í blaðið. Það er nosturssamt
starf og krefst smekkvísi, ef blaðið
á að líta vel út. Loks þarf að renna
augum yfir blaðið, þegar það kem-
ur úr prentvélinni, en að því loknu
fer það út á götuna eða til áskrif-
enda, sem lesa á fimm eða tíu mín-
útum það leslrarefni, sem blaða-
mennirnir liafa sveitzt blóðinu í
lieilan dag við að viða að sér og
gera svo frambærilegt sem hæfi-
leikar og geta hvers eins framast
leyfðu.
Fjarri fer þvi, að öll störf rit-
stjórnarinnar séu hér með talin.
Ritstjórinn situr kófsveittur yfir
leiðaranum og vegur og metur í hug-
anum, hvað hj'ggilegt sé að segja, og
livað bezt sé að láta ósagt. Erlendi
fréttamaðurinn situr í ofvæni við
viðtækið og er allur orðinn að blust-