Samtíðin - 01.02.1944, Blaðsíða 10

6
SAMTÍÐIN
um. Allt gengur eftir áætlun í Rúss-
landi, eins og vant er. Nú, livenær
kemur þessi asskotans innrás í Nor-
eg, Niðurlönd, Frakkland eða jafn-
vel Danmörku. Það er engin frétt
í þessu déskotans brambolti þarna
suður á ítalíunni. Og búið að tvi-
stela Mússólíni fyrir löngu. Flest eru
menn nú farnir að ágirnast! Æ,
„mikið er Rússans grimmd frábær“.
Hvað er orðið af áttunda bernum?
Skyldi bann sitja að rauðvíns-
drykkju í Vatíkanskjallaranum hjá
páfa? Hvernig skvldi þeim ganga
við Salamaua? Fjandans truflanir
eru þetta!
En allt í einu koma mikil tiðindi.
Einar Benediktsson er látinn. Dauð-
inn gerir ekki boð á undan sér, og
það er búið að jarða höfuðskáldið
svo oft, að fyrirgefanlegt er, þótt við
látum bann deyja aftur. Nú er uppi
fótur og fit á ritstjórnarskrifstof-
unni. Það er orðið framorðið, vél-
arnar bíða, blaðið er að fara í prent-
vélina, það er aðeins skilinn eftir
auður dálkur fyrir grein um Einar
skáld Benediktsson látinn. Nú þarf
að vanda sig „og aldrei hefur ver-
ið rekið meira á eftir. Hver er kunn-
ugastur ljóðum skáldsins? Ekki er
um það að ræða, einliver af rit-
stjórunum verður að setjast niður
„med Dödsforagt“ og byrja að
skrifa. Helzt vill hann reyna að
söðla Pegasus, en þessi dintafjandi
er einbvers staðar úti í haga, ljón-
styggur og bæði slær og bitur. Það
næst ekki einu sinni eitt bár úr tagl-
inu á honum. En livað um það,
greinin verður að vera tilbúin eftir
bálftima. Gott á Einar Benediktsson
að vera dauður, en blaðamaðurinn
befur sig lítt í frammi næstu daga.
Útliti íslenzkra blaða befur stór-
um farið fram á síðustu árum. En
ritleikni blaðamannanna befur
brakað, og er það vinnuhraðinn og
starfsskilyrðin, sem valda þvi, að
miklu leyti. í íslenzku dagblaði
kemur það varla fyrir nú orðið, að
setning sé orðuð á þann liált, að
bún festist i minni. Blöðin eiu
gleymd um leið og þau eru gleypt.
Menn spyrja að vonum: Hvar eru
andlegir arftakar binna gömlu,
snjöllu blaðamanna, Björns Jóns-
sonar, Jóns Ólafssonar, Valdimars
Ásmundssonar, Forna gamla og séra
Guðmundar að vestan. Æi, já, hvar
eru þeir? Þó eru nú uppi fáeinir
blaðamenn, sem kunna að halda á
penna, ef á liggur. Enginn mun lil
dæmis neita þvi, að Jónas Jónsson
kunni að balda á penna, þótl bæp-
ið sé að telja liann fyrst og fremst
blaðamann. Þá má telja Árna frá
Múla slyngan mann á vettvangi ís-
lenzkrar blaðamennsku. Bæjarpóst-
ur Þjóðviljans er oft vel og skemmti-
lega ritaður og afmælis- og minn-
ingargreinar Valtýs Stefánssonar í
Morgunblaðinu stinga oft þægilega
í stúf við flest það, sem birtist í
íslenzkum dagblöðum af slíku tagf,
og er þó ekki vandalaust að fást
við slík efni, svo margþvælt sem
það er orðið. Af blaðamönnum ut-
an Reykjavíkur man ég belzt eftir
Ingimar gamla Eydal á Akureyri,
sem einkar pennaslynguni manni,
og á sínum tíma þótti Jónas Þor-
bergsson ekki aldæla við að fást
í ritdeilu, en hann hefur nú horf-