Samtíðin - 01.06.1944, Blaðsíða 20

16
SAMTlÐIN
„Á æskuárum mínum, vorum við
ekki vön að standa upp i hárinu á
eldra fólkinu,“ segir hann. Ilann
gleymir því, að þá sagði afi hans ná-
kvæmlega þessi sömu orð við hann
sjálfan.....
Ellin veikir krafta vora. Hún svift-
ir oss unaðsemdum lífsins hverri af
annarri. Hún veldur lirörleika bæði
líkama og sálar. Hún gerir mönnum
örðugt að leggja á tæp vöð og stofna
til vináttu við aðra, og að lokum er
liún dapurleg vegna umhugsunar-
innar um dauðann.
LISTIN að verða gamall er í því
fólgin að berjast við þessi mein
og gera ellina léltbæra þrátt fyrir
þau. En er slíkt unnt, ef þau ráðast
á likama vorn? Er ellin elcki undir-
orpin eðlilegri líkamlegri Ijreytingu,
sem ekki verður umflúin? Er ekki
hægt að semja dæmisögu, sem heitir:
Tréð, sem vill ekki fella blöð sín? Það
reynir að halda þeim, festa þau við
greinar sínar. En hauststormarnir
breyta því í svarta beinagrind eins
og hinum trjánum, þegar þar að
kemur.
Engu að síður hafa siðfágunin og
reynslan kennl fólki að verjast elli-
mörkunum, enda þótt það fái ekki
reist rönd við ellinni sjálfri. I þessum
efnum er fegrun veigamikið atriði.
Rosknar konur vanda oft meira til
klæðnaðar síns en ungar stúlkur.
Ekkert er eðlilegra. Skínandi gim-
steinar ganga í augun og draga at-
hyglina frá likamlegum ágöllum
þeirrar konu, er ber þá.......Allt,
sem stuðlar að því, að örðugt sé að
greina æsku frá fullorðinsaldri, staf-
ar frá siðfáguninni. Hin siðfágaðasta
kynslóð, sem sögur fax-a af, fann upp
hárkolluna — með því vottaði hárið
skallanum virðingu sína. Andlitsduft
og rauður farði gera það að verkum,
að ungar stúlkur verða áþekkar
tengdamæðrum sínum í sjón, og
veiklað fólk verður lu-austlegt í út-
liti. Fullkomnar saumastofur og
snyrtistofur skapa tízku, er gerir
rosknum konum fært að lifa i von-
inni. Eftir að þær liafa náð vissum
aldi'i, vei'ður listin að klæða sig i því
fólgin að hylja líkamslýti þeirra, og
slílct er kurteisi með öðru móti. And-
litsslæðan er frábær uppfinning til
þess að villa mönnum sýn og setja
fegurðai’svip á þá, sem liana ber. Allt
skart er hula: það leynir hervirkjum
aldursins eins vel og unnt er......
Um áttrætt hafa menn kynnzt öllu
af eigin reynd: ástinni og endalokum
hennar, metorðagirndinni og fánýti
liennar, ýmis konar heimskulegum
skoðunum og lagfæringum á þeim.
Óttinn við dauðann er ekki orðinn
sérlega mikill. Alnigi manna og ást-
úð heinist að liðnum atburðum og
þeim, sem látnir eru. Við framhalds-
sýningu í kvikmyndahúsi mega
menn sitja eins lengi og þeir vilja,
en þegar þeir fara að sjá sömu niynd-
irnar aftur, liypja þeir sig hurt. Lífið
er samfelld sýning. Sömu atburðirn-
ir endurtaka sig þrítugasta hvert ár,
og vér verðum leið á þeim. Áheyr-
endurnir tínast hurt liver af öðrurn.
Þegar enskir rithöfundar söfnuð-
ust saman til þess að lieiðra H. G.
Wells á sjötugsafmæli hans, hélt
liann ræðu og sagði, að þetta tæki-
færi minnti sig á, hvernig sér liefði