Samtíðin - 01.06.1955, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
Þarna, þarna örlar á hvíiri jöknl-
buiu/u yfir hafflötinn. Öðru hverju
hverfur hún, þegar skipið sígur nið-
ur af ölduhryggjunum, en þó skýr-
ist hún og stækkar með hverri mín-
útu, sem líður.
„Landið mitt, landið mitt,“ mælir
hann í hálfum hljóðum, þessi víð-
förli nútímavíkingur, og tárin brjót-
ast fram i augun, fagnaðartár ....
„Skal þig nú vanta í soðið enn þá
einu sinni, Mangi góður? Þú hefur
náttúrlega runnið á steinbítslyktina.
Þar ku nú vera fjörefnin í. Og hún
vill trúlega hafa þig í fulluni fær-
um, maddaman, vænti ég!“ Það er
Lárus, fermingarbróðir Magnúsar,
sem kallar til lians út um dyrnar á
beituskúrnum sínum og slítur nú
söguþráðinn fyrir honum.
„Þú mátt hirða það, sem þú vilt,
af þessum steinbítshvolpum, Magn-
ús minn,“ bætir Lárus við, og tó-
bakstaumarnir renna niður hökuna
á honum, þar &em hann stendur og
hamást við að skera beituna i næsta
róður.
Maguús man nú, hverra erinda
liann gekk að heiman, þakkar gott
boð, tekur stærsta steinbítinn úr
hrúgunni og heldur lieimleiðis.
Hann leggur feng sinn við dyrnar
heima iijá sér, en fer elcki inn. Hon-
um líður einkennilega illa, þótt liann
hafi nú séð fyrir þörf heimilisins
næsta dag. Tvisvár hefur hugsana-
þráður bans verið harkalega slitinn
af iiversdagslegum smámunum.
Honum hefur verið meinað að njóta
þess þáttar í tilveru sinni, sem með
fjölgandi aldursárum hefur orðið
bonum æ dýrmætari, og honum hef-
ur nú fyrst í kvöld Imgkvæmzt og
skilizt, að gæti, ef vel tækist, orðið
til þess, að óskadraumur bernsku
bans breyttist i veruleika.
Og Magnús leitar út úr þorpinu,
leitar einverunnar eins og svo oft
áður. Flýr veruleikann i gervi stein-
bítsins, sem nú stirðnar í frostinu
úti fyrir dyrum heimilis bans. Hann
gengur út á Krókeyrarliöfðann. Þar
hefur liann margsinnis s,etið og horft
á skipin sigla framhjá.
Kvöldroðinn á vesturhimninum er
nú að mestu bliknaður, bláleit rökk-
urslæða læðist yfir. Yfir brún aust-
urfjallanna blikar ein fölleit
stjarna. Úti á flóanum sést reykur
úr skipi.
Magnúsi léttir í huga, þegar hann
kemur út úr þorpinu. Hér þarf hann
tæplega að óttast að verða truflaður.
Kvöldróin grúfir órofi vfir snævi-
þöktum Höfðanum.
.... Skipið hefur siglt marga sól-
arhringa, dimmblátt sólstafað haf
um daga, glóandi haf af maurild-
um um nætur. Nú liggur það í höfn
á strönd Norður-Afríku. Hann dvelst
í landi til þess að kynnast lífi og
háttum íbúanna. Hvar sem hann
fer, snýr fólkið sér við á götunni til
að horfa á þennan bjarta, norræna
víking. Bláðheitar konur með blæju
fyrir andiiti, berfætt börn og þel-
dökkir karlmenn með vefjarhetti á
höfði. Allir veita þessum norræna
risa óskipta athygli. Sólin hellir
brennheitum geislum sinum yfir
borgina. íslendingurinn þjáist af hit-
anum. Hann þráir ósvikna íslenzka
hafgolu. Hann leitar niður til bað-