Samtíðin - 01.06.1955, Page 13

SAMTÍÐIN
9
BÍIBBSSH 194. SAOA SAMTÍÐARINNAR B 1
ftórir fögíl:
SÖGULOK
Niðurl.
„ÉG SAUÐ síðustu grásleppuruö-
urnar í kvöld. Þú hugsar vonandi
fyrir einhverju til morgundagsins,
Magnús. Heyrirðu það?“
Jú Magnús heyrði. Heyrði meira
að segja allt of vel. Söguþráðurinn,
sem lionum var loksins að takast að
spinna, hrökk í sundur við ávarp
konunnar, eins og höggvið væri á
liann með bitru eggjárni. Og nú
reyndi Magnús það, að miklu erfið-
ara ,er að tengja saman slitinn liugs-
anaþráð, söguþráð, heldur en taka
upp niður fallna lykkju á sokkbol.
Þessi rödd hins hversdagslega veru-
leika veldur því, að hughrif þau, er
hann hóf söguna undir, viðrast burt
og koma ekki aftur, þótt hann reyni
af fremsta megni að gefast þeim á
vald að nýju.
Magnús gengur út, flýr heimili
sitt, barnaskvaldrið og áminningar
konu sinnar. Réttast að fr,esta því
ekki að hugsa fyrir soðningu til
morgundagsins. Vera má líka, að
söguþráðurinn spinnist betur, með-
an hann gengur um Eyrina og leit-
ar fyrir sér um fiskætin.
Húsin á Krókeyri kúra, lágreist og
óskipulega byggð, hálfgrafin í snjó.
Hvergi sér á dökkan dil. Mjallar-
feldurinn lykur eins og órofin flík
um landið, svo langt sem augað sér.
Yfir fjöllunum handan fjarðarins
roðnar himinninn upp af nýhniginni
sól.
Magnús veit ógerla, hvert halda
skal til matfanga. Venjulegast verð-
ur honum þó vel til í slílcum ferð-
um. Það er venja aflamanna á Eyr-
inni að huga að honum soðningu
gegn vægu gjaldi eða engu. En sumir
láta þá gjarnan einhver ummæli
fylgja svo sem til uppbótar, og þó
að Magnús taki, þeim kaupbæti með
þagnarró, svíður lionum stundum
undan köpuryrðunum í kyrrþey.
Þetta er eitt þeirra lcvölda, er
gefur vetrarþreyttum mannanna
börnum vonir og fyrirheit mn, að
senn breytist vetur í vor. Áhrif
þeirra kvölda verða ekki tjáð í orð-
um og naumast skilin, heldur aðeins
skynjuð. Þessi áhrif skynjaði Magn-
ús, þegar hann gekk áleðis að beitu-
skúrunum í fjörunni, skynjaði, þau
í fölnandi aftanroðanum yfir vestur-
fjöllunum, í hjali lognöldunnar við
ströndina, háttum svartfuglanna
frammi á Vikinni og bleikbrúnum
lit þaranýgræðingsins á skerjunum
norðan við höfnina.
Brátt voru allar búksorgir horfn-
ar, allar áhyggjur út af soðningu
morgundagsins gleymdar. Nýr sögu-
þráður tók að spinnast.
. . . Hann stendur í brúnni við hlið
stýrimannsins. 1 dag d hann að fá
að sjá ísland rísa úr sæ, sjá föður-
land sitt lyfta jökulkárónunni upp
úr dimmbláum öldunum, eftir átján
ára útivist á fjarlægum höfum.
Hvössum, blágráum augum, sem
skimað hafa gfir óravíddir úthaf-
anna í átján ár, starir hann út í sjón-
deildarhringinn, þangað sem hann
veit, að ættjörðin muni birtast hon-
um innan skamms.