Samtíðin - 01.11.1955, Qupperneq 19

SAMTÍÐIN
15
— ZDl. SABA SAMTÍÐARINNAR —
Svíakonungur ráðgast við framliðinn
KULDINN, sem nísti eins og
morðkuti, lá yfir skógum Finnlands.
Furutrén svignuðu í storminum, og
hvít og nakin birkitrén bognuðu al-
veg eins og þau engdust sundur og
saman af sársauka. Nokkrir menn,
sem safnazt höfðu kringum flöktandi
eld, virtust þó óttast kuldann minna
en hinn hræðilega boðskap, sem einn
þeirra var að flytja þeim. Það var
Karl 12. Svíakonungur, sem var að
tala, og af orðum hans gat stafað ógn
og tortíming ekki síður en af vetrar-
storminum.
Margar sögur voru sagðar af litla,
gráklædda manninum, þjóðsagna-
draugnum, sem öldum saman hafði
einungis flutt konungbornum mönn-
um miskunnarlausan boðskap sinn.
Þar sem Karl konungur hafði komizt
í miklar ógöngur og var nú ákaflega
uggandi um sinn jarðneska hag, lék
honum mjög hugur á að fá öruggar
fregnir frá öðrum heimi. Hirðmenn
hans, sem orðnir voru sorglega fáir,
kjarklitlir og niðurdregnir, voru
mjög mótfallnir þessari ævintýralegu
spáfréttaleitun.
Einn þeirra sagði: „En þér verðið
drepinn, yðar hátign. Það er löng leið
til litla, gráklædda mannsins, og
óvinir yðar eru eins margir og trén
í skóginum.“
Konungur yppti öxlum. „Ef ég
hefði hlustað á heimska ráðgjafa,“
sagði hann með nokkrum hroka,
„mundi ég aldrei hafa lagt út í för-
ina til Narva nóvemberkvöldið góða
fyrir fjórtán árum. Allir hershöfð-
ingjar mínar voru þeirri ráðagerð
mótfallnir. Engu að síður tókst að-
eins fjögur hundruð riddurum min-
um að hrekja sex þúsund manna
rússneskt riddaralið á flótta! Verið
þess minnugir! Meðan hríðin blés
með hörkuafli, gereyddi ég rússneska
hernum! Þessi gagngerði sigur minn
mun verða skráður gullnu letri i
frægðarsögu Svíþjóðar.
Annar hirðmaður konungs, enn ó-
feimnari en sá fyrri, mælti: „Já,
yðar hátign, það var frægur sigur.
En stundum — á köldum dögum eins
og núna — minnumst við lika Péturs
og Lyesna og Hadjacz — þar sem
fuglar helfrusu á fluginu, og —“
„Já,“ tók annar hirðmaður
gremjulega fram í fyrir honum,
„jafnvel þótt himinn, haf og jörð
væru andstæð okkur, var ekki um
annað að ræða en að hlýða skipun-
um konungsins, og nauðugir viljug-
ir urðum við að leggja upp í herför
dagsins.“
„ösigur!“ mælti konungur gram-
ur. „Og skyldi það ekki verða sá síð-
asti? Ég mundi aldrei hafa beðið
hann, ef ég hefði ekki farið að ráðum
fáeinna bjána.“ Hann varð hörku-
legur á svip: „Hefði ég ekki tekið
það ráð að ráðast á Rússa þar, sem
sem raun varð á, mundu hersveitir
minar aldrei hafa verið umkringdar
við Perevolochna, — og ég mundi
þá ekki hqfa neyðzt til að flýja til
Tyrklands!“