Samtíðin - 01.12.1956, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
11
Það liafði verið örðug aðgerð, en
hún liafði tekizt framar öllum von-
um.
Leikkonan strauk fagurt mittið
og niður mjaðmirnar. í tíu ár hafði
hún aldrei horðað sig sadda til þess
að varðveita þessar línur, og samt
höfðu safnazt hér á hana smávegis
hold liér og hvar. En fjörutiu ár ,eru
líka fjörutíu ár. Framhjá því varð
ekki komizt. Aldur sinn gat enginn
maður umflúið, jafnvel ekki frú
Dolnav.
Hún rannsakaði fæturna, þessa al-
fullkomnu fætur. Heill lieimur
hafði vegsamað þá. Þessir fætur
höfðu byrjað í listdansinum í Ca-
sino de Paris, en náð sannri full-
komnun, sem yfirgnæfði þær Mist-
inguette og Jósefínu Baker. Þeir
voru svo sem fullkomnir enn þá, þó
að stöku fingerðar, bláar æðar væru
farnar að gægjast fram og vöðvarn-
ir á kálfunum væru farnir litið eitt
að stirðna.
Hún liló með sjálfri sér að tilliugs-
uninni um það, að hr. Barrington
liafði borgað fimm þúsund dollara
fyrir það eitt að kyssa á hnéð á
benni á Grillon i París.
Hún snéri sér við og virti fyrir sér
línurnar i bakinu, sem voru eins og
þær höfðu alltaf verið. Bakið var al-
fullkomið, þó að bún væri orðin
fertug. Ef til vill örlítið horaðra en
áður, en það var mataræðinu að
kenna. Fyrsti maður bennar hafði
orðið ástfanginn í bakinu á henni.
Karlmenn eru skrítnir fuglar!
Hún sveipaði að sér baðkápunni
og settist fyrir framan spegilinn.
Andlitið nam alveg við spegilinn.
Fallegt andlit, umkringt ljósu hári,
stór, grá augu, rauður munnur. Alls
ekki fertugt andlit. Það sást varla
lirukka kringum augun. Hún liafði
gert allt, sem i hennar valdi stóð, til
að losna við hrukkurnar, en samt
hafði henni ekki alveg tekizt það.
Andlitsgríman var alveg prýðileg —
dásamleg uppfynding. Hún gaf and-
liti hennar nýtt lif.
Hún brosli við sjálfri sér. Þegar
bún Iiafði verið gift Godét, hafði
hún verið rauðhærð. Claude hafði
verið svo hrifinn af rauðu hári. Mik-
ið hafði Claude verið skemmtilega
barnalegur. Annar maður hennar,
Meyrick Capell, hafði v,erið hyggn-
ari og tortrjrggnari. Hann hafði orð-
ið fokvondur, daginn sem hann
kom að henni í faðminum á unga
BroWn, sem hafði svarið, að hann
ætlaði að skjóta sig, ef hann fengi
ekki að kyssa hana beint á munninn.
Það er enginn hægðarleikur að'átta
sig á þessum karlmönnum.
FRÚIN ANDVARPAÐI, þegar hún
gekk frá speglinum og fór að búa
sig á skíði. Hún var lengi að því.
Það er tímafrekara að klæða sig,
þegar maður er orðinn fertugur en
þegar maður er að.eins tuttugu og
finnn ára. En nú vandar liún sig
lika betur. Hún veit, að hún má til.
Karlmennirnir eru ekki lengur eins
stimamjúkir við hana og áður. Sein-
asta sýning hennar hafði farið í
hundana. (íagnrýnendurnir höfðu
að vísu verið elskulega umburðar-
lvndir i hennar garð, en hún gat les-