Samtíðin - 01.12.1956, Blaðsíða 26

Samtíðin - 01.12.1956, Blaðsíða 26
18 SAMTÍÐIN Gamli maðurinn snéri sér að lækninum. „Virðulega frú,“ sagði liann, „ég trúi ekki á þessa útr.ekstra illra anda, og það sagði ég nah-bon- um sannarlega. Ég lifði í voninni og bað Búddha um hjálp. Meira gat ég ekki gert.“ Dr. Cross keypíi gamla mannin- um loks frelsi með forláta gullhring. Og Dewarzung, liklega fremur fyr- ir áhrif gullsins ,en af einskærri meðaumkun, skipaði, að öldungur- inn skyldi verða burt úr sinni land- areign. „Þetla auga og þessi fingur eru yðar, göfuga frú!“ livíslaði hinn heilagi maður, er liann gekk aftur á bak frá henni. Nokkrum mánuðum seinna, er hún hafði keypt sér móalóttan hest i Barkul, þar sem ekki var um ann- að talað á hösurunum en hættulega stigamenn, liéll leiðangur heimar til Yea-Keang, eins og ráðgert liafði verið. H,eila viku tosuðust þeir á- fram eftir hlykkjóttum vegum. Dr. Cross reið spölkorn undan lest sinni og var komin að vegamótum. Allt í einu snarstöðvaðist múlasni hennar, fór allur að titra og hreyfð- ist ekki úr sporunum. Þegar lækn- irinn litaðist um þarna í fjalllend- inu, sem hún þekkti orðið næsta vel, varð liún allt í einu gagntekin af ótta. Þá var það, að henni birtist aðvar- andi fingur, svifandi í lausu lofti eins og liann væri að hanna henni að fara þessa leið. Félagar hennar komu nú, en með- al þeirra var ókunnugt fólk, sem slegizt hafði í för með þeim til að leita sér verndar. Meðvitund henn- ar um skapadóm og hlind trú á sýn- ina var svo sterk, að hún sárhændi allt fólkið að fara hina ieiðina með sér; sú leið lá lil Kashgar. Það neit- aði, og hreyttu því ekki aðrir en hennar menn um stefnu. Dr. Cross og menn hennar lágu uin nóttina óáreittir í tjöldum sín- um hjá Ling-La. En er þau komu til Kashgar, fréttu þau, að allir í hinum hópnum hefðu verið strá- drepnir 10 mílur frá Yea-Keang! Dr. Cross minntist þá gamla helgi- mannsins og undraðist. Nokkrum vikum seinna fór hún lil vina sinna i Kairo. Þar voru þá ærnar viðsjár með innfæddum mönnum og götuhardagar tíðir, en lögreglan þóttist hafa hemil á öllu. Kvöld eitt tók hún vagn frá gisti- húsi sínu til húss, skannnt frá Is- mailia menntaskólanum. Er hún hafði ekið spölkorn, v,eitti hún þvi athvgli, að húðirnar, sem venjulega voru allar í einu ljóshafi, voru nú koldinnnar. Þá birtist fingur gamla mannsins henni aftur svo greinilega, að hún kallaði til ekilsins að snúa við. Iiann reiddist þessu, en hlýddi og snéri við í iðandi umíerðinni. Dundu þá á lionum ópin og fúkyrðin. Ekki voru þau fyrr snúin við en ægileg sprenging hristi liúsin fyrir aftan þau. Sprengju hafði verið varpað að lögreglustöðinni niðri i götunni. Vagninn, sem verið hafði á undan þeim, áður en þau breyttu um stefnu, tættist sundur. Svo virtist sem umhyggja hins helga manns fylgdi henni, hvert sem hún fór. Skömmu fyrir jólin fór hún

x

Samtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samtíðin
https://timarit.is/publication/647

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.