Samtíðin - 01.12.1956, Blaðsíða 21

SAMTÍÐIN
13
háls hans með krampakenndu á-
taki. Hún þrýstir andliti hans
að sér og finnur heitar, blóðríkar
varir hans á munni sér.
„Madamehvíslar hann.
Hún svarar engu, en þrýstir hon-
um aðeins að sér. Henni finnst un-
aðslegt að kyssa hann, hugsar hún.
Svo sígur á hana mók. Hún heyrir
liann hvísla ástarorðum í eyru sér.
Hún þarf ekki lengur að vera að
þvinga hann til að kyssa sig. Hann
gerir það ótilkvaddur. Hún lofar
honum að gera það. Hún finnur
kossa hans hrenna um allt andlit
sér, á augunum, vörunum, kinnun-
um. Hún finnur heitar varir hans
á hálsinum á sér. Hún malar eins og
köttur í örmum hans. Ég haga mér
eins og lauslætisdrós, hugsar liún,
en það er sjálfsagt loftinu að kenna,
þ,essu unaðslega, tæra lofti.
Svo slítur hún sig allt í einu af
honum. Hún sprettur á fætur. Hún
skammast sin, fyrirverður sig ó-
skaplega fyrir sjálfa sig. Hann situr
enn flötum beinum í snjónum og
horfir á hana. Hún veit ekki, livern-
ig hún fer að setja á sig skíðin, en
þegar hún er búin að koma þeim á
sig, r.ennir hún sér niður hrekkuna
á flevgiferð.
ÞEGAR HÚN KEMUR aftur upp
i herbergið sitt, fleygir hún sér laf-
móð á rúmið og liggur þar grafkyrr,
stynjandi. Marisa, herhergisþern-
an, röltir um og sinnir henni.
„En hvað frúin er frískleg að sjá,“
segir hún, „hress og hamingjusöm.“
Frúin hlær. Hún vætir varirnar
með fagurrauðum tunguhroddinum.
Hún finnur enn kossana lians. Hver
skyldi hann hafa verið, þessi ungi
maður, hugsar hún. Sýnilega mennt-
aður, úr því hann talaði frönsku.
Hún liafði veitt því athygli, að þeir
voru ekki margir, sem töluðu
frönsku í þessu landi. Ef til vill auð-
ugur ferðamaður eins og hún sjálf.
Ef til vill hittast þau aftur. Hver
veit, nema hún geti enn gert karl-
mann ástfanginn í sér, þrátt fyrir
fjörutíu árin. Nú þarf liún á hjóna-
bandinu að halda, fremur en nokk-
uru sinni áður. Hún er að byrja að
finna til einstæðingsskapar.
Frúin sefur vært.
Þegar hún vaknar, er kominn mið-
degisverðartími. Hún klæðir sig af
mikilli vandvirkni og v,elur sér við-
eigandi ilmvatn. Svo litur hún nið-
ur. Þegar hún gengur niður stigann
niður í anddyrið, hrekkur hún við.
Hann stendur þarna niðri. Hún lítur
á hann. Hann er klæddur hláum ein-
kennisbúningi, sem fer honum vel.
Hann er með gylltar snúrur á liand-
leggjunum. Á höfðinu er hann með
kaskeiti, sem á stendur: dyravörð-
nr með stöfum úr málmi. Hann opn-
ar og lokar dyrunum fyrir öllum,
sem koma og fara.
Frú Dolnay snýr undir eins við
og skundar til herhergis síns. Aftur
flevgir liún sér á rúm sitt, en nú
hlær hún ekki. Hún grætur —
krampakenndum gráti.
Marisa, herhergisþernan, hristir
liöfuðið. Frúin er svo skrítin, hugs-
ar hún. Frúin er að verða gömul. Svo
fer hún frá henni og gengur niður i