Samtíðin - 01.04.1958, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
••V.V.V.V.V.V.V.V.V 231. SAGA SAMTIÐARINNAR .V.V.V.V.V.V.'.V.V
Mtvaö er ég aö segja — ?
ÞAÐ VÆRI HÆGT að orða þetta
svo: Johnston Quaile sat við skrif-
borð sitt við sama starf og liinir fimm
skrifstofumennirnir í herberginu. Þá
kom linífur fljúgandi í bakið á hon-
um, kastað af . . . Það var ekki ann-
að en lágt þruskið, þegar maðurinn
hné dauður fram á skrifborðið, sem
gerði það að verkum, að hinum mönn-
unum varð litið upp og þeir sáu, hvers
kyns vár. Auðvitað brá okkur öllum
mjög í brún, og við urðum alveg for-
viða, en síðan varð allt í uppnámi og
liefur verið það þessa tvo daga, sem
liðnir eru frá því, að þetta vildi til.
En engan tók sérlega sárt til þessa
náunga, sem drepinn var.
Já, það var alveg satt, mér láðist
víst alveg að geta um eitt: Hver var
það, sem kastaði hnífnum? En um
það virðist enginn hafa minnstu hug-
mynd. Já, ég skal fúslega viðurkenna,
að þetta er býsna kyndugt. Við vor-
um þarna aðeins fimm menn saman,
og samt veit enginn, hver kastaði
hnífnum. Okkar á milli sagt, held ég,
að þessir hlessaðir lögregluþjónar
liafi hlotið að vera hálfgerðir hjánar.
Hcr hafa þeir verið að drattast kring-
um okkur þessa tvo síðustu daga, og
elcki virðast þeir vera neinu nær þrátt
fyrir það. Ég lield bara, að ég treysti
mér betur til að ráða fram úr þessum
vanda, enda þótt mér finnist ég nú
ekki stíga i vitið. Tvær síðustu næt-
urnar hefur mér ekki komið dúr á
auga.
Verst er, hve óþolinmóðir þeir eru.
Þeir liafa enga ró í sínum beinum.
Ef þeir létu málið liggja í salti í —
segjum — sex mánuði, er enginn
vafi á, að sökudólgurinn mundi gefa
sig fram sjálfkrafa.
Já — ég er þér alveg sammála um,
að þetta er skrambi örðugt viðfangs-
efni, sem krefst tafarlausrar úrlausn-
ar — eins og krossgáta. Þig langar
að vita, hvernig í öllu lá? Gott og vel.
Við erúm þarna aðeins fimm —
Tomkin og Barnes aftarlega í her-
berginu, Tom Pine og ég í miðröð-
inni og svo Farrel fremstur við lilið-
ina á Quaile. Allir snúum við í sömu
átt — eins og skóladrengir. Hvort við
sátum allir við skrifborðin okkar?
Sko til! Þarna hittirðu naglann á höf-
uðið. Það gerðum við nefnilega ekki.
Auðvitað vorum við allir niðursokkn-
ir i störf okkar, annað þorir maður
nú ekki hér! En Farrell var niður-
sokkinn í að blaða í spjaldskrá þarna
úti við vegginn, svo — það er nefni-
lega það. Hann var fyrir aftan Quaile
eins og við hinir, og hver okkar, sem
vera skyldi, hefði getað kastað hnífn-
um.
Ástæðurnar fyrir þessu? Ja, ég býst
við, að bezt sé að snúa sér næst að
þeim. En þar er nú ekki líklegt, að
þú verðir mikils vísari, því í fyrsta
lagi hötuðum við Quaile allir jafnt.
Þetta var sannkallaður bölvaður lúsa-
blesi og illmenni í þokkaböt. Já, ég
veit ósköp vel, að allir dauðlegir