Samtíðin - 01.04.1958, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
ig hún tók málstað skepnunnar hans
Quaile, mundirðu hafa komizt að
raun um, livern afbragðs mann hún
liafði að geyma. Þannig er ekki nema
ein stúlka af milljón, ef hún er þá
bara til í heiminum. Og ekkert skil
ég í, livað dró hana að þessum lahba-
kút, það segi ég alveg satt. En hún
ánetjaðist honum nú þrátt fyrir —
þrátt fyrri allt, og svo giftist hún
honum.
Nei, vinur minn, nei. Hún verður
að minnsta kosti ekki uppnæm af
þessu. Hvers vegna? Af því að það
eru þrjú ár, síðan hún dó, svo sann-
arlega! Finnst þér það nægileg
ástæða? Og ef þú vilt vita meir, þá
er hún dauð, af því að hann drap
liana! Já, liann, Quaile. Morðingi er
hann, ef nokkur maður hefur verð-
skuldað þá einlcunn. Hann fyrirfór
henni á sama hátt og hann hefði rek-
ið hníf í hjartað á henni! Ruddi
henni úr vegi, úr aumlegri tilveru
sinni, þegar honum hentaði ekki að
liafa hana nálægt sér lengur, slökkti
dásamlegasta lífsljós, sem nokkurn
tíma liefur logað í þessari ömurlegu
veröld. Ég fullvissa þig um, að ein-
mitl í þessari andránni er þessi skálk-
ur að standa Guði reikningsskil á
þessu ódæði sínu. Og sá fær nú mak-
leg málagjöld hjá Drottni!
Æ, livaða leiðindi. Fyrirgefðu mér,
að það skyldi slá svona út í fyrir
mér,og reyndu að gleyma því.Þaðeru
til hlutir, sem við tökum okkur svo
skrambi nærri — það er allt og sumt.
Ég ætla að láta aftur í pípuna mína
— það róar mig. Geturðu léð mér
vasahníf til að skera þessa tóbaks-
plötu sundur? Já, ég vil heldur þessa
hörðu plötu — ég hef heldur ekki
efni á að veita mér annað betra. Nei,
það er ekkert að sarga hana sundur,
og auk þess er það ósköp auðvelt.
Aðalatriðið er að liafa góðan hníf.
Þetta er alveg fyrsta flokks vasahníf-
ur, sem þú átt, en hann hentar nú ekki
sem bezt til þessara hluta. Reyndu
langa sveðju, sem flugbítur. Með
lienni geturðu skorið sundur margar
tóbaksplötur í einu. Það er ég van-
ur að gera, en auðvitað ekki, þegar
forstjórinn er nærstaddur.
Fyrirgefðu allt þetta mas í mér,
en eitthvað verð ég að hafa mér til
afþreyingar. Sannleikurinn er sá, að
það hefur legið eins og hálfgert farg
á okkur öllum hérna þessa síðustu
daga. Þetta tekur nú á taugarnar.
Og svo get ég ekki sofið á nóttunni.
— Nei, — ég er ókvæntur maður.
En það, sem ég held, að mest reyni
á mann, er að hafa þetta auða sæti
hans við skrifborðið þarna fyrir aug-
unum. Mér að minnta kosti finnst,
eins og það hrópi, að þau séu bæði
dáin — ekki einungis hann, heldur
liún líka. Ég gaf mér ekki svo mik-
inn tíma til að hugsa um, að hún
væri dáin, meðan hann sat þarna.
En nú get ég alls ekki um annað
hugsað.
Hún er nefnilega mikil kona. Ég
sagði þér, að liann hefði myrt hana.
En það var nokkuð annað, sem ég
tók ekki fram. Hún vildi ekki drepa
hann. Hún átti kost á því; það er
mér fullkunnugt um — það skiptir
ekki máli hvernig. Þetta er sannleik-
ur. Hún vissi, að hann mundi ganga
af henni dauðri, en henni datt ekki
i liug að bera hönd fyrir höfuð sér.