Samtíðin - 01.04.1958, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
menn eru syndaselir og allt það. En
spurðu bara einhvern hinna, og þeir
munu vera mér öldungis sammála.
Og í öðru lagi eigum við allir heima
langt hver frá öðrum og liöfum eng-
in samskipti í einkalífinu og alls eng-
in við Quaile. Svo ekki hefurðu mik-
ið upp úr því!
Engu að síður er lögreglan alltaf
að spyrja drengina í þaula, og liver
veit, nema hún verði einhvers vísari.
En þeir láta mig í friði. Ég held nú
líka, að ég sé alveg hættulaus, þar
sem ég sit hérna, reyki pípuna mína
og vinn, eins og ekkert hafi í skorizt.
Jú, ég býst við, að röðin komi að mér,
þegar þeirra tími er kominn. Þá er
að taka því, þegar þar að kemur.
Nú fer sitthvað að rifjast upp fyrir
mér viðvíkjandi hinum mönnunum.
Ég á við hluti, sem viðkoma þeim og
Quaile. Til dæmis trúði Tom Pine,
maðurinn, sem situr hér við hlið mér,
mér fyrir því, að Quaile skuldaði
sér peninga. Fyrir hvað heldui’ðu, að
hann hafi þurft að fá peninga hjá
honum? Ekki veit ég það — og mig
langar ekki til að grennslast eftir
því — ég gæti heldur ekki vel haft
mig til þess. En þetta gæti haft illt í
för með sér. Sjálfum hefur mér oft
fundizt ég geta rekið fólk í gegn, sem
skuldar mér peninga!
Nei, sannarlega finnst mér þetta
allt annað en hlægilegt. En hvað sem
þvi líðui’, þá man ég lílca, að Farrell
—- þessi, sem sat þarna fremst við
hliðina á Quaile — hafði ekki verið
mælandi málum árum saman. Það
virðist eins og öðrum hvorum þeirra
hafi verið kennt um einhverja yfir-
sjón, sem hinum liafi orðið á eða
eitthvað á þá leið. Að minnsta kosti
álasaði Farrell Quaile sýknt og heil-
agt fyrir það, að sér liefði ekki telc-
izt að hækka neitt i tign, og það get-
ur nú sannarlega oi’ðið viðkvæmt
mál. Mér er fullkunnugt um, að Fax--
rell tók sér þetta næi’ri. Hann á konu
og um það bil tólf krakka einhvers
staðar úti í einhveri’i útboi’ginni, og
það fer ekki lijá því, að honum hafi
reynzt örðugt að sjá öllu hyskinu
fai'borða á ekki hærri launum. Kaup-
hækkun hefði gert þessum vesalings
rnanni lífið bæi’ilegt. Ég hef þekkt
menn, sem ekki liefðu hikað við að
reka hver annan í gegn fyrir minni
sakir.
Hvort Quaile var kvæntur? Já, vist
var hann það.
Hvað sagðii’ðu? Fyrirgefðu, ég tók
ekki eftir þvi — það er þessi garnli
pípuræfill — hún er stífluð eins og
vant er.
Já, ég þekkti liana vel.
Gott og vel — ef ég ætti mér sál-
ai’gáfur þeirra Shakespeares, Slielleys
og Yeats alli'a, kynni að vera, að ég
gæti lýst henni. En það er nú ekki
því að heilsa. Ég er bara réttur og
sléttur miðlungsmaður, svo ég ætla
að láta mér nægja að orða það svona:
Hún var stórt harn. Ég held ég hafi
aldrei séð jafn yndislega stúlku. Ef
þær eru laglegar, þá eru þær frekar
eins og skollinn, og ef þær eru göf-
ugmannlegar á svipinn, ei’u þær oft
ósköp hversdagslegar í sér. En hún
var hvort tveggja: frábæi’lega fögur
og dásamleg að innræti, alveg gull
að manni til.
Ó, ég man eftir henni, þegai’ hún
vann hérna. Og hefðirðu vitað, hvern-