Samtíðin - 01.04.1958, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
við kæmum okkur elcki til að minn-
ast á þetta. Yið fundum sjálfsagt
bæði, að svona gat ekki gengið til
lengdar.
Kvöld eitt kom ég með seinna móti
heim af beitarhúsunum. Mamma beið
mín með matinn, en Hildi sá ég
hvergi. Jónsi var fjósamaður. Hann
var því kominn inn fyrir löngu og
farinn upp í herbergi sitt. „Sjálf-
sagt er Hildur hjá honum,“ hugsaði
ég. — Að lokinni máltíð geklc ég inn
til afa. En þegar ég opnaði dyrnar
að herbergi hans, sá ég, hvar Hildur
sat á kofforti fyrir framan rúm hans.
Hún var grátandi, og afi hélt í hönd-
ina á henni.
Ég hikaði í dyrunum og var að
hugsa um að snúa við, en þegar afi
tók eftir mér, sagði hann: „Seztu
hérna á koffortið hjá henni Hildi,
nafni minn, ég þarf að segja ykkur
báðum dálitið. Og hann tók þannig
til máls:
MIG LANGAR að segja ykkur ör-
lítið brot úr ævisögu minni, segja
ykkur frá örlagaríku atviki, sem ef
til vill gæti orðið til að brúa það djúp,
sem ég er hræddur um, að myndazt
hafi milli ykkar, börnin mín, og mig
tekur sárt að borfa upp á.
Ég var rúmlega tvítugur, þegar ég
réðst vinnumaður að Hlíð. Oft liafði
ég heyrt getið um Hlíðarheimilið.
Það var mjög á orði fyrir þrifnað
og myndarskap, fámennt fyrirmynd-
arheimili, því að eklci var þar annað
fólk en hjónin, Árni og Guðrún, og
Helga, dóttir þeirra. Hún var af flest-
um talin myndarlegasta stúlka sveit-
arinnar, og víst var hún flestum fegri.
Ég hafði sjaldan komið að Hlíð, hafði
aðeins stöku sinnum séð Helgu á
skemmtunum, en lítið kynnzt lienni.
Ekki held ég, að ég hafi liaft neitt
sérstakt í huga, þegar ég réðst að
Hlíð. Yfirleitt held ég, að piltar á
þeim aldri hugsi mest um að lifa og
leika sér. Ekki hafði ég þó lengi ver-
ið í Hlíð, þegar þetta var orðið ger-
breytt. Við Helga virtumst eiga svo
margt sameiginlegt, og það, sem Guð
hefur tengt saman, má maðurinn
ekki sundur skilja. Það fannst okk-
ur vist báðum eiga vel við okkur.
Fyrsta sumarið mitt í Hlíð leið eins
og ljúfur draumur. Oft á kvöldin, er
ég vafði bana örmum, þessa fallegu
stúlku, og hún hallaði sér að brjósti
mér, hét ég því að reyna að gera allt,
sem í mínu valdi stæði, til að gera
hana hamingjusama. Ég skyldi bera
hana á örmum mér aila ævi, vera
henni reglulega góður. Þetta liugsum
við víst og segjum allflestir, þegar
svona stendur á. Stundum lofum við
meiru en við erum menn til að efna
— eða gleymum því ef til vill.
Það var komið haust. Jörð var
tekin að fölna og fuglasöngurinn
þagnaður. Hver dagur var öðrum
líkur, stilltur og bjartur. Friður og
kyrrð hvíldi yfir öllu. Haustið var
að þessu sinni yndislegra en orð fái
lýst. En dag einn, skömmu fyrir vet-
urnætur, bar gest að garði í Hlíð.
Það var nú reyndar elcki ný bóla,
þvi að oft var þar gestkvæmt. En
þessi gestur var formaður slcóla-
nefndarinnar, og erindi lians var að
biðja Hlíðarhjónin að skjóta skjóls-
liúsi yfir barnafræðsluna um vetur-
inn. Hann sagði, að Hlíð væri svo